Maison Hermes

One of my favourite buildings in Ginza is the slender, 12-meter-wide Maison Hermes, the Hermes flagship store.

Jednym z moich ulubionych budynków jest smukły, szeroki na 12 metrów Maison Hermes, flagowy sklep marki Hermes.

It is constructed from chunky glass tiles (about 13,000 of them), allowing golden light to filter outside in the evening and making the building glow in the dark. It is the lantern of Ginza, lighting up the night. Blurred silhouettes of shoppers and staff can be seen flowing on the escalators or traversing corridors close to the glass walls, making the building even more interesting.

Jest on zbudowany z grubych szklanych kafli (około 13 000 sztuk zeszło na cały budynek), dzięki czemu wieczorem złote światło przesącza się na zewnątrz i sprawia, że budynek świeci w ciemności. To taka symboliczna latarnia Ginzy. Rozmyte sylwetki kupujących i pracowników wjeżdżających po schodach ruchomych lub przemierzających korytarze w pobliżu szklanych ścian są widoczne na zewnątrz, co sprawia, że budynek jest jeszcze bardziej interesujący.

On the eighth floor, an art space hosts various exhibitions (usually three per year). The gallery is not big but it is very pleasant.

Na ósmym piętrze w przestrzeni artystycznej odbywają się różne wystawy (zwykle trzy rocznie). Galeria nie jest duża, ale bardzo przyjemna.

Portal de Panes and fountain controversy

The rain had been relentless during our Korean lesson that afternoon, drumming steadily against the windows, but as soon as the class concluded, the clouds parted with a sudden squint of sunlight—the kind that dappled the streets with gold, inviting us outside. With dinner still a few hours away (and snacks in our bellies), we decided to seize the moment and took a walk around the Plaza de Armas. Once the ceremonial Huacapata, the heart of the Incas, the square now echoes with the energy of tourists and locals alike. The northern and western sides overflow with small shops and cozy cafes. On the northeastern edge, the imposing cathedral stands like a guardian of the past, while the Templo de la Compañía de Jesús at the southeast corner boasts its impressive belfries.

Tego popołudnia podczas naszej lekcji koreańskiego lunął deszcz, ale gdy tylko lekcja się skończyła, deszcz także się skończył. Bardzo to było miłe z jego strony. Do obiadu było jeszcze sporo czasu (i przekąski swieżo w naszych brzuchach), postanowiliśmy więc wykorzystać tę chwilę i poszliśmy na spacer po Plaza de Armas. Kiedyś ceremonialna Huacapata, serce Inków, plac po dziś dzień jest samym pępkiem Cusco. Północna i zachodnia strona jest pełna małych sklepików i przytulnych kawiarni. Na północno-wschodnim krańcu wznosi się imponująca katedra, podczas gdy Templo de la Compañía de Jesús w południowo-wschodnim narożniku szczyci się imponującymi dzwonnicami.

We meander through the Portal de Panes, a covered cloister pavement with overhanding buildings, supported by stone pillars or arches, that is circling the plaza. It creates a rain-free and sun-shaded walking space nearly all the way around the square. The Portal de Panes used to be part of the palace of Pachacuti.

Okrążamy plac idąc przez Portal de Panes, kryty chodnik klasztorny z nadwieszonymi budynkami, podpartymi kamiennymi filarami i łukami, który okrąża plac. Tworzy on wolną od deszczu i zacienioną słońcem przestrzeń do spacerów niemal wokół całego placu. Portal de Panes był kiedyś częścią pałacu Pachacuti.

The ornamental fountain in the central part of the square is a cast-iron design, installed in 1872, and has quite the story to tell—one marred by a lot of controversy. Originally, it featured the figure known as “the Apache,” a striking image of a Native American named Chief Kisko. Why this figure topped the fountain instead of an Inca ruler sparked much debate. Some said it was a simple mistake during shipping; others suggested it was a peculiar choice by the rector of the local university. Even the famous explorer Hiram Bingham commented on the oddity of a Native American statue standing in the heart of the former Inca capital. In 2011, with a nod to history’s importance, the Apache statue was removed (story says it was a group of not completely sober local men who initiated it), replaced by a representation of Manco Capac, the first Inca ruler. Now, this figure proudly adorns the fountain, a testament to the city’s heritage and a reflection of its intricate past.

Ornamentalna fontanna w centralnej części placu to żeliwna konstrukcja zainstalowana tu w 1872 roku, której historia jest dość kontrowersyjna. Jeśli patrząc na jej rzeźby, myślicie, że są one tutaj - przepraszam za język - ni w pipę, ni w oko, to wcześniej było jeszcze gorzej. Pierwotnie na jej szczycie znajdowała się bowiem postać znana jako „Apacz”, uderzający wizerunek rdzennego Amerykańskiego wodza Kisko. Dlaczego to ta figura znajdowała się na szczycie fontanny, a nie reprezentacja władcy Inków jest przedmiotem wielu dyskusji. Niektórzy twierdzą, że był to zwyczajnie błąd podczas wysyłania fontanny (która była produktem masowej produkcji, zamówionej z katalogu), a inni sugerują, że był to osobliwy wybór rektora lokalnego uniwersytetu. Nawet słynny odkrywca Machu Picchu, Hiram Bingham, skomentował obecność posągu rdzennego Amerykanina stojącego w sercu dawnej stolicy Inków. W końcu, w 2011 roku, w uznaniu znaczenia historii, posąg Apacza został usunięty i zastąpiony postacią Manco Capac’a, pierwszego władcy Inków (niektórzy twierdzą, ze usunięciem Apacza zajęło się kilku mieszkańców miasta po pijaku...). Ta nowa figura Inki dumnie zdobi fontannę, będąc świadectwem dziedzictwa miasta i odzwierciedleniem jego skomplikowanej przeszłości.

As the sun dips below the horizon, casting a warm glow over the city, the lights around Plaza de Armas flicker on, bathing the entire square in golden radiance. Still wet cobblestones reflect the illumination making everything shimmer as if sprinkled with golden dust. It looks quite impressive.

PS. The church you can see on the hill is St Cristobal’s church and obviously we plan to climb there one day. The view must be respectable!

Gdy słońce chowa się za horyzontem, zapalają się światła wokół Plaza de Armas, zalewając cały plac złotym blaskiem. Nadal mokre od deszczu brukowane kamienie odbijają światło, sprawiając, że wszystko lśni, jakby posypane złotym pyłem. Wygląda to całkiem imponująco.

PS. Ten kościół, który widzicie na wzgórzu (San Cristobal)? My też już zauważyliśmy, że widok stamtąd musi być zacny i mamy w planach wizytę.

Let's talk more about the hotel...

“In the heart of Cusco, where the echoes of ancient Incan footsteps mingle with the vibrant pulse of contemporary life, there stands an accommodation known as the Hotel Plaza de Armas. To speak of this place is to invoke the sacred trinity of location, location, and location; for here, amidst the cobblestone veins of the city, one can feel the very spirit of history wrap around them like a cherished shawl woven from the threads of time.”

We could begin our story like this, but, seriously, this is without a doubt one of the best hotels on Cusco’s famous Plaza de Armas or Main Square. Owned by a local family, it is a vision of modern simplicity. Its rooms are light and airy with crisp white linen, good showers, desks, electric heaters and complimentary coca tea, bottled water and wifi.

The allure of this hotel extended far beyond its walls. The vibrant Plaza de Armas came alive every morning, offering a sensory feast from the rich aroma of freshly brewed coffee to the laughter of children exercising every day in front of the cathedral for the fast approaching Sentimana Santa. It was impossible not to be swept up in the rhythm of the city, as cobblestone streets beckoned us to explore their hidden corners.

Plaza de Armas is also the gastronomic epicentre of the city so by staying here, we had access to a wide variety of restaurants offering authentic Peruvian cuisine.

„W sercu Cuzco, gdzie echa kroków starożytnych Inków mieszają się z tętniącym życiem pulsem współczesnego miasta, stoi Hotel Plaza de Armas. Mówiąc o tym miejscu do głowy przychodzą przede wszystkim trzy rzeczy: lokalizacja, lokalizacja, lokalizacja”. Moglibyśmy zacząć naszą opowieść w ten sposób, ale poważnie podchodząc do tematu, jest to bez wątpienia jeden z najlepszych hoteli na słynnym Plaza de Armas, czyli Głównym Rynku w Cuzco. Nasz pokój jest jasny i dość przestronny, wyposażony w wygodne łóżko i prysznic, biurkami, grzejnik elektrycznymi oraz bezpłatną herbatę z koki, wodą butelkowaną i Wi-Fi.

Urok tego hotelu wykracza jednak daleko poza jego mury. Tętniący życiem Plaza de Armas ożywa każdego ranka, oferując ucztę dla zmysłów od bogatego aromatu świeżo parzonej kawy po śmiech dzieci ćwiczących codziennie przed katedrą na szybko zbliżający się święty tydzień. Nie sposób jest nie dać się porwać rytmowi miasta, gdy brukowane uliczki zachęcają nas do eksploracji jego ukrytych zakątków.

Plaza de Armas jest także gastronomicznym centrum miasta, wiec dzięki temu, że tu mieszkamy, mamy natychmiastowy dostęp do mnóstwa restauracji oferujących autentyczne dania kuchni peruwiańskiej.

Apart from mentioned in my previous entry café balcony with its sweeping views on the plaza, the hotel has a lovely roof top terrace with one of the best views of the Main Square.

Oprócz wspomnianego we wcześniejszym wpisie balkonu kawiarnianego z rozległym widokiem na plac, hotel posiada także piękny taras na dachu z jednym z najlepszych widoków na Plaza de Armas.

Room and bar

The room is simple but nice, and we can just about see a cathedral from the window if we look to the side. For our Korean online lesson, I stay in the room and Marcin goes to the lounge, which is conveniently empty.

Pokój jest prosty, ale przyjemny, a z okna patrzeć mocno do boku można nawet zobaczyć katedrę. Na naszą lekcję koreańskiego online ja zostaję w pokoju, a Marcin idzie do hotelowego lounge’u, który jest wygodnie pusty.

After Korean we pop into the bar for a savoury snack, another cup of coca tea and hot chocolate. Here, hot chocolate is nothing like the sweet, sugary drinks we are accustomed to in Europe. Instead, it is rich with real cacao fat, offering a deeper, more profound taste with much less or no sugar at all.

Po koreańskim wpadamy do baru na przekąskę, kolejną filiżankę herbaty z koki i gorącą czekoladę. Gorąca czekolada nie przypomina tutaj słodkiego napoju, do którego jesteśmy przyzwyczajeni w Europie. Zamiast tego jest bogata w prawdziwy tłuszcz kakaowy, oferując głębszy, bardziej wyrazisty smak z dużo mniejszą ilością cukru lub nawet zupełnie bez cukru.

And we also discover the balcony. Oh, what a treat it is. The view is just perfect. From our perch, we can see the majestic cathedral, the stunning Jesuit church, and the bustling expanse of the Plaza de Armas below us.

I odkrywamy też balkon. Och, balkon jest fenomenalny. Możemy z niego podziwiać majestatyczną katedrę, wspaniały kościół jezuicki i tętniącą życiem przestrzeń całego Plaza de Armas.

Winter Lights 2025 part 1

Canary Wharf’s Winter Lights festival makes its much-anticipated return to London for its ninth year. This year's trail features 12 impressive temporary installations alongside the well-loved permanent light artworks.

We begin our exploration with Artificial Humans, an installation by Atelier Haute Cuisine from Belgium, located between Adam’s Plaza and the Crossrail Place roof. Developed with the assistance of AI (DALL-E), this piece portrays figures hunched over their something, seemingly their mobiles  (although mobiles are not explicitly presented) - a commentary on modern life. Despite the figures being glowing with a warm light, they carry a sense of detachment, reflecting the emotional disconnect often seen in today’s society.

Po raz dziewiąty powraca do Londynu Festiwal „Winter Lights” w Canary Wharf. Tegoroczna trasa obejmuje 12 imponujących tymczasowych instalacji obok permanentnych espozycji sztuki świetlnej.

Naszą wizytę rozpoczynamy od Artificial Humans, instalacji autorstwa Atelier Haute Cuisine z Belgii, znajdującej się między Adam’s Plaza a dachem Crossrail Place. Zaprojektowana przez AI (DALL-E) praca przedstawia postaci ludzi pochylonych nad czymś, prawdopodobnie telefonami (choć telefony nie są same w sonie widoczne)  i jest komentarzem do współczesnego życia. Pomimo że postacie świecą ciepłym światłem, wydają się być odizolowane i emocjonalnie niedostępne.  

We then traverse Canary Wharf in the fading pre-sunset light, on our way towards Union Square. Along Bellmouth Passage at Crossrail Place Quayside, we discover vibrant new murals created by UK-based female artists for the Global Street Art’s London Mural Festival.  

Następnie w słabnącym świetle dnia przemierzamy Canary Wharf, kierując się do Union Square. Wzdłuż Bellmouth Passage w Crossrail Place Quayside odkrywamy nowe murale stworzone przez artystki z Wielkiej Brytanii z okazji London Mural Festival organizowanego przez Global Street Art.

At Union Square, we admire Portal by Lucid Creates, a monumental public art installation that stands 13 meters tall. The interior is lined with shifting, diffused LEDs, and the exterior covered withs mirrors seamlessly blends into the cityscape leaving visitors momentarily unsure of what is tangible and what is merely a reflection.

Na Union Square podziwiamy Portal autorstwa Lucid Creates, monumentalną publiczną instalację o wysokości 13 metrów. Wnętrze jest wyłożone diodami LED świecącymi zmieniającym się rozproszonym światłem, a zewnętrzna część instalacji, pokryta lustrami idealnie wtapia się w miejski krajobraz, pozostawiając zwiedzających na chwilę w niepewności, czy to, na co akurat patrzą jest realne, czy jest jedynie odbiciem.

Just around the corner on Water Street, we come across a giant bird installation by Luminariste. It is composed of 64 sections of fluorescent tubes, and the light sequences are modelled on birds in various phases of flight This piece quickly becomes one of my favourites.

Tuż obok, na Water Street natrafiamy na gigantyczną instalację przedstawiającą ptaki autorstwa Luminariste. Składa się ona z 64 sekcji świetlówek, a sekwencje świetlne są wzorowane na różnych fazach ptasiego lotu. Ta praca szybko staje się jedną z naszych ulubionych.

 Feeling hungry, we head to a street food corner of the festival to indulge in some burritos and doughnut “hot dogs.”

Zdecydowanie zgłodnieliśmy, więc udajemy się do rejonu festiwalu z jedzeniem ulicznym, gdzie pożeramy burrito i pączkowe „hot dogi”.

As darkness settles in, we head to Montgomery Square to see Mirage by Atelier Sisu (the artists are from Australia and Peru). Mirage is a large installation that examines the impact of social media on our perception of reality.

Gdy mrok się pogłębia, udajemy się na Montgomery Square, aby zobaczyć Mirage autorstwa Atelier Sisu (artyści pochodzą z Australii i Peru). Mirage to duża instalacja, która ma skłaniać do refleksji nad wpływem mediów społecznościowych na nasze postrzeganie rzeczywistości.

In contrast, Positive Spin at Jubilee Place fails to capture our attention, especially due to the crowd. This 5.5-meter-high structure, inspired by beachfront arcades, appeared to engage the children more than the adults.

The Eden Dock was also congested, but this time we chose to brave the crowds in order to see the Illusion Hole by UxU studio from Taiwan. Its precise and geometric arrangements create a captivating effect, as if light is being channelled into a swirling black hole on the water.

Natomiast Positive Spin w Jubilee Place nie przykuwa naszej uwagi, być może z powodu tłumu. Ta 5,5-metrowa konstrukcja, inspirowana grami z nadmorskich pasaży, wydawała się bardziej angażować dzieci niż dorosłych.

 Eden Dock również był zatłoczony, ale tym razem postanowiliśmy stawić czoła tłumom, aby zobaczyć Illusion Hole studia UxU z Tajwanu. Precyzyjny geometryczny układ tej instalacji tworzy efekt, jakby światło było kierowane do wirującej czarnej dziury na wodzie.