Museo de Arte Contemporáneo

As we are close to Plaza Regocijo, we decide to pop into the Museo de Arte Contemporáneo, which is housed in the historic Municipal Palace, also known as the Palacio del Cabildo. We are mostly drawn in by the colonial architecture, as the palace was built in 1848. The exterior has a strong colonial feel, with a double row of arches and classic stonework, some of it repurposed from a demolished Augustinian convent.

Inside, the central courtyard is peaceful and elegant, with a fountain at its centre and arcaded galleries running along the ground and upper levels.

Skoro już jesteśmy w pobliżu Plaza Regocijo, postanawiamy zajrzeć na chwilę do Museo de Arte Contemporáneo, które mieści się w zabytkowym Pałacu Miejskim, znanym jako Palacio del Cabildo. Przyciąga nas przede wszystkim kolonialna architektura - budynek pochodzi z 1848 roku. Z zewnątrz robi wrażenie dzięki dwóm rzędom arkad i solidnemu kamiennemu wykończeniu (kamienie te częściowo pochodzą z rozebranego klasztoru augustianów).

Wewnątrz znajduje się spokojny dziedziniec z fontanną, otoczony arkadowymi krużgankami na parterze i piętrze.

The museum has three main exhibition rooms. Two are on the first floor—one of them tucked into a smaller interior courtyard with striking wooden balustrades painted in vivid blue. The design creates a balcony-like walkway on the upper level, letting you look down and take in the artworks displayed below.

W muzeum są trzy główne sale wystawowe. Dwie z nich znajdują się na parterze — jedna mieści się w mniejszym, wewnętrznym dziedzińcu, który wyróżnia się drewnianymi balustradami pomalowanymi na intensywny niebieski kolor. Układ tej przestrzeni pozwala spacerować po górnym balkonie i oglądać prace prezentowane poniżej.

The third exhibition area is on the second floor, located in the upper gallery spaces.

Trzeci obszar ekspozycji znajduje się w galeriach na piętrze.

Cusqueño handicrafts and contemporary art are also on display in glass showcases around the main courtyard.

W głównym dziedzińcu można również zobaczyć ekspozycje współczesnego rękodzieła i sztuki Cusco, umieszczone w przeszklonych gablotach.

Entangled Pasts 1768 - now (Art, Colonialism, and Change)

We move inside, where a dimly lit rotunda presents a powerful circle of 18th-century portraits — each sitter Black. Among them are Gainsborough’s Ignatius Sancho, Reynolds’s Francis Barber, and Kerry James Marshall’s imagined Scipio Moorhead. Set beneath dramatic lighting, these figures hold presence and shift how we see visibility and status in art history. In a quiet antechamber nearby, Francis Harwood’s Bust of a Man (1758) is placed at the centre, lit from above. The focused spotlight draws attention to the sculpture’s detail and the anonymous figure it represents.

Wchodzimy do środka, gdzie słabo oświetlona rotunda ukazuje poruszającą ekspozycję portretów z XVIII wieku, wszystkie przedstawiające czarnoskóre postacie. Wśród nich znajdują się Ignatius Sancho pędzla Gainsborougha, Francis Barber autorstwa Reynoldsa oraz wyobrażony Scipio Moorhead według wizji Kerry’ego Jamesa Marshalla. Ustawione w dramatycznym świetle, portrety te zmieniają nasze spojrzenie na widzialność i status w historii sztuki. Popiersie mężczyzny (1758) autorstwa Francisa Harwooda zostało umieszczone centralnie, oświetlone od góry. Skoncentrowane światło wydobywa detale rzeźby i zwraca uwagę na anonimową postać, którą przedstawia.

In Gallery Two, titled Crossing Waters, Hew Locke’s Armada fills the space — a dense flotilla of 45 suspended ships, from the Mayflower to the Windrush. Hanging on strings among grand European history paintings, the ships confront the viewer with the legacies of empire, slavery, and forced migration.

W Galerii Drugiej, zatytułowanej Przekraczanie wód, przestrzeń wypełnia Armada autorstwa Hew Locke’a — gęsta flotylla 45 zawieszonych statków, od Mayflower po Windrush. Wiszące na sznurkach wśród monumentalnych obrazów europejskiej historii statki konfrontują widza z dziedzictwem imperium, niewolnictwa i przymusowej migracji.

Later galleries explore the construction of beauty and empire. In the Beauty and Difference section, Yinka Shonibare’s Woman Moving Up features a life-sized mannequin dressed in Dutch wax print fabric, ascending a grand staircase. Instead of a head, there’s a hand-painted globe, and in her hand, a Gladstone bag. The figure references the Great Migration - the movement of Black Americans from the rural South to northern cities - and speaks to aspiration, displacement, and diasporic identity.

In one of the final galleries, another work of  Shonibare - Justice for All - features a female figure holding scales. Her turquoise skin is covered in a Javanese Parang Rusak pattern, traditionally associated with royalty. Again, her head is replaced by a globe, a recurring motif in Shonibare’s work that points to global entanglements and historical complexity.

Kolejne galerie przyglądają się temu, jak kształtowane były pojęcia piękna i władzy imperialnej. W sekcji Beauty and Difference znajduje się praca Yinki Shonibare’a Woman Moving Up - naturalnej wielkości manekin ubrany w tkaninę z holenderskim nadrukiem w stylu „Dutch wax”, wspinający się po okazałych schodach. Zamiast głowy ma ręcznie malowany globus, a w dłoni trzyma torbę podróżną typu Gladstone. Postać nawiązuje do Wielkiej Migracji - ruchu Afroamerykanów z wiejskiego Południa do miast na Północy -  i opowiada o aspiracjach, przesiedleniu i tożsamości diasporycznej.

W jednej z ostatnich galerii prezentowana jest kolejna praca Shonibare’a, Justice for All, przedstawiająca kobiecą postać trzymającą wagę. Jej turkusowa skóra pokryta jest wzorem Parang Rusak z Jawy, tradycyjnie kojarzonym z królewską władzą. Również tutaj głowę zastępuje globus - powracający motyw w twórczości Shonibare’a, symbolizujący globalne powiązania i historyczną złożoność.

Margaret Burroughs’s Black Venus reimagines the classical goddess as an African woman emerging from a scallop shell — a deliberate counterpoint to Voyage of the Sable Venus from Angola to the West Indies, an 18th-century engraving by William Grainger after Thomas Stothard. That original image depicted an enslaved African woman, shackled and transported across the Atlantic, shown bizarrely as a classical figure pulled by dolphins — a disturbing example of how art once romanticised violence.

Black Venus autorstwa Margaret Burroughs przedstawia klasyczną boginię jako afrykańską kobietę wyłaniającą się z muszli przegrzebka — świadome nawiązanie do pracy Voyage of the Sable Venus from Angola to the West Indies, Williama Graingera według Thomasa Stotharda. Oryginalna ilustracja ukazywała zniewoloną afrykańską kobietę, skutą kajdanami i transportowaną przez Atlantyk, w absurdalny sposób przedstawioną jako postać mitologiczną ciągniętą przez delfiny. To niepokojący przykład tego, jak sztuka potrafiła romantyzować przemoc.

In the Ideals Challenged section, Betye Saar’s I’ll Bend But I Will Not Break commands attention. This striking assemblage centres around an ironing board - a familiar symbol of working-class women’s labour, particularly Black women employed as laundresses and domestic workers. On its surface is a reproduction of the infamous 18th-century print of the British slave ship Brookes, showing rows upon rows of Africans packed into the ship’s hold for the Middle Passage. Saar draws a direct parallel between the violence of enslavement and the burdens of unpaid and underpaid domestic work. A branding iron is chained to the board, referencing both the literal branding of enslaved people and the tools of domestic service. Draped nearby, a white sheet marked with “KKK” evokes the terror of white supremacy, bringing together histories of racial violence across different time periods. Saar’s work powerfully layers themes of oppression, resistance, and endurance - showing how the legacies of slavery echo through modern life.

Primitive Matters by Karen McLean (see the video clip at the end of this blog entry) consists of sculptural huts - small, almost makeshift wooden structures - presented alongside projected images of the “Magnificent Seven,” a row of grand, pseudo-European-style mansions in Port of Spain, Trinidad. These colonial-era homes once symbolised the so-called civilising mission of empire - built for religious leaders, wealthy merchants, and plantation owners. But McLean’s juxtaposition is anything but celebratory. Rather, it exposes the hubris behind the colonial claim of bringing “improvement” to colonised lands, showing how architecture was used to assert superiority and rewrite cultural narratives. By placing these modest huts against images of imposing mansions, McLean invites viewers to look beyond surface beauty. Her work questions the logic of invasion in the name of development - asking whether true culture ever thrives through erasure and mimicry. Instead, it highlights the resilience, creativity, and enduring identity of colonised peoples, subtly asserting that local knowledge and tradition matter even when ignored or overshadowed by colonial power.

W sekcji Ideals Challenged uwagę przykuwa praca Betye Saar I’ll Bend But I Will Not Break. Ta wyrazista instalacja zbudowana jest wokół deski do prasowania - symbolu pracy kobiet, zwłaszcza czarnoskórych kobiet zatrudnianych jako praczki i pomoce domowe. Na powierzchni deski widnieje reprodukcja słynnej XVIII-wiecznej ryciny przedstawiającej brytyjski statek niewolniczy Brookes, ukazującej setki Afrykanów stłoczonych w ładowni podczas transportu przez Atlantyk. Saar zestawia brutalność niewolnictwa z ciężarem nieodpłatnej lub nisko opłacanej pracy domowej. Do deski przymocowany jest znakownik na łańcuchu - symbol zarówno dosłownego piętnowania zniewolonych ludzi, jak i jak i ciężkiej pracy fizycznej, jaką przez pokolenia wykonywały czarnoskóre kobiety w cudzych domach. Obok zawieszono białe prześcieradło z napisem „KKK”, przywołujące grozę przemocy rasistowskiej i supremacji białych. Praca Saar splata historię opresji, oporu i przetrwania, ukazując, jak dziedzictwo niewolnictwa wciąż odbija się echem we współczesnym życiu.

Primitive Matters autorstwa Karen McLean (patrz video na końcu tego wpisu) to instalacja składająca się z instalacji w formie niewielkich, symbolicznych, drewnianych chat, zestawionych z projekcjami zdjęć tzw. Magnificent Seven - rzędu okazałych rezydencji w stylu pseudoeuropejskim, zlokalizowanych w Port of Spain na Trynidadzie. Te powstałe w czasach kolonialnych budynki symbolizowały niegdyś tzw. „misję cywilizacyjną” imperium - wznoszono je dla przywódców religijnych, bogatych kupców i właścicieli plantacji. Jednak zestawienie zaproponowane przez McLean nie ma w sobie nic z celebracji. Wręcz przeciwnie - obnaża pychę kolonialnego przekonania o „ulepszaniu” podbitych terytoriów. Pokazuje, jak architektura była narzędziem narzucania wyższości i przeinaczania lokalnych historii. Umieszczając skromne chaty w kontraście do monumentalnych rezydencji, artystka zachęca widzów, by spojrzeli poza powierzchowną estetykę. Jej praca kwestionuje logikę inwazji w imię rozwoju, zadając pytanie, czy prawdziwa kultura może się rozwijać poprzez wymazywanie własnych wartości w imię naśladownictwa. Zamiast tego McLean wydobywa na pierwszy plan odporność, kreatywność i trwałość tożsamości kultur skolonizowanych, subtelnie podkreślając, że lokalna wiedza i tradycja mają znaczenie, nawet jeśli są ignorowane lub zagłuszane przez kolonialną władzę.

In one of the next galleries multiple sculptures stand together – it is Hiram Powers’s Greek Slave (1862) alongside several other figures inspired by it. These works prompt reflection on captivity, empathy, and the complex ways art can be both emancipatory and complicit. Power’s original sculpture was inspired by Greece’s struggle for independence in the 1820s. It depicts a Greek woman, captured by Ottoman forces during the War of Independence, stripped and chained for sale at a slave market in Constantinople. Powers justified the sculpture’s full nudity by grounding it in this historic context. American abolitionists later adopted the image as a condemnation of slavery, and the controversial artwork quickly became one of America’s most famous sculptures.

W jednej z kolejnych galerii zgromadzono kilka rzeźb, w tym Greek Slave Hirama Powersa (1862) oraz inne inspirowane tym dziełem. Te prace skłaniają do refleksji nad niewolą, empatią oraz złożonymi sposobami, w jakie sztuka może być zarówno narzędziem wyzwolenia, jak i współudziału w opresji. Rzeźba Powersa powstała nawiązując do walk o niepodległość Grecji w latach 20-tych XIX wieku. Przedstawia grecką kobietę schwytaną przez wojska osmańskie podczas wojny o niepodległość, obnażoną i skutą łańcuchami, przygotowywaną do sprzedaży na targu niewolników w Konstantynopolu. Powers uzasadniał nagą formę rzeźby właśnie historycznym kontekstem tej opowieści. Amerykańscy abolicjoniści później przyjęli ten obraz jako symbol potępienia niewolnictwa, a kontrowersyjna praca szybko stała się jedną z najsłynniejszych rzeźb w Stanach Zjednoczonych.

In the Aquatic Sublime gallery, Middle Passage by British artist Frank Bowling commands attention. This grand 3.2 by 2.8-metre canvas features a rich, warm, and vibrant colour palette that recalls the Guyanese flag. The abstract painting combines expansive colour fields with silkscreened shapes and figures. Near the centre, faint geographical outlines of Africa and the Americas emerge, and if you look closely, you can also spot African faces. The title references the triangular trade routes linking Europe, Africa, and the Americas from the 16th to the 19th centuries—routes along which generations of enslaved people were forcibly transported across the Atlantic.

W galerii Aquatic Sublime uwagę przyciąga Middle Passage brytyjskiego artysty Franka Bowninga. Ten ogromny obraz o wymiarach 3,2 na 2,8 metra wyróżnia się bogatą, ciepłą i żywą paletą kolorów, nawiązującą do flagi Gujany. Abstrakcyjna kompozycja łączy rozległe pola barw z sitodrukowymi kształtami i postaciami. W pobliżu środka obrazu wyłaniają się delikatne kontury Afryki i obu Ameryk, a przy uważnym spojrzeniu można dostrzec także afrykańskie twarze. Tytuł odnosi się do trójkątnych szlaków handlowych łączących Europę, Afrykę i Ameryki od XVI do XIX wieku — tras, którymi przez pokolenia przymusowo przewożono zniewolonych ludzi przez Atlantyk.

El Anatsui’s powerful installation Akua’s Surviving Children consists of wooden sculptures representing a clan of survivors from the Danish slave trade, which operated between Ghana—formerly the Gold Coast—and the Danish West Indies.

Equally affecting is Ellen Gallagher’s Stabilizing Spheres (2014), a large ink and graphite work. Tubular shapes in delicate blues and yellows run across the canvas, while bits of dark collaged hair appear and disappear. Though it might seem abstract at first glance, the piece actually depicts women and children drowning in the sea, seen from the perspective of a slave ship.

Poruszająca instalacja El Anatsui Akua’s Surviving Children składa się z drewnianych rzeźb przedstawiających klan ocalałych z duńskiego handlu niewolnikami, który odbywał się między Ghaną (dawniej Złote Wybrzeże) a duńskimi Indiami Zachodnimi.

Równie przejmująca jest praca Ellen Gallagher Stabilizing Spheres (2014), duża kompozycja wykonana tuszem i grafitem. Wstążkowate kształty w delikatnych odcieniach błękitu i żółci przeplatają się po powierzchni obrazu, a fragmenty ciemnych pukli włosów pojawiają się i znikają. Choć dzieło może początkowo sprawiać wrażenie abstrakcji, w rzeczywistości przedstawia kobiety i dzieci tonące w morzu, widziane z perspektywy statku niewolniczego.

Vertigo Sea, a 48-minute three-channel video installation by British artist and filmmaker John Akomfrah, explores humanity’s complex relationship with the sea. The work addresses the history of slavery and migration, while also delving into broader issues such as conflict and ecological concerns, including whale and polar bear hunting, and nuclear testing.

Vertigo Sea, 48-minutowa instalacja wideo na trzech ekranach autorstwa brytyjskiego artysty i reżysera Johna Akomfraha, eksploruje złożoną relację człowieka z morzem. Praca porusza temat historii niewolnictwa i migracji, a także sięga po szersze zagadnienia, takie jak konflikty zbrojne i problemy ekologiczne — w tym polowania na wieloryby i niedźwiedzie polarne oraz testy nuklearne.

The final section of the exhibition leads into two bright, open galleries housing Lubaina Himid’s Naming the Money. One hundred painted wooden cut-outs of life-sized figures – such as toy-makers, herbalists, ceramicists, dog-trainers – are positioned throughout the space, each wearing a tag that describes their role. Each figure is accompanied by its own audio track, with a voice telling that individual’s story. Together, the installation gives voice and visibility to the many skilled individuals whose lives and labour helped build Europe’s wealth but who have been left out of mainstream historical accounts.

Ostatnia część wystawy prowadzi do dwóch jasnych, przestronnych galerii, w których prezentowana jest praca Lubainy Himid Naming the Money. W tych salach ustawiono sto drewnianych pomalowanych sylwetek w naturalnych rozmiarach, reprezentujących ludzi o różnych rolach, takich jak twórcy zabawek, zielarze, ceramicy czy treserzy psów, z zawieszonymi tabliczkami opisującymi te role. Każda postać ma przypisaną własną ścieżkę dźwiękową, w której głos opowiada jej osobistą historię. Celem wystawy jest oddanie głosu i widoczności wielu wykwalifikowanym osobom, których życie i praca przyczyniły się do budowy bogactwa Europy, a które zostały pominięte w głównych narracjach historycznych.

We leave through the restored vaults beneath Burlington House, passing sculptures such as Thomas Banks’s Anatomical Crucifixion (1801). This écorché-style plaster cast shows the crucified body of James Legg, a Chelsea Pensioner executed for murder in 1801. After his execution, his body was flayed to create this anatomical model for both artistic and medical study. It is displayed alongside other anatomical models.

Wychodzimy przez odrestaurowane sklepienia pod Burlington House, mijając rzeźby takie jak Anatomiczne Ukrzyżowanie Thomasa Banksa (1801). Ten gipsowy odlew w stylu écorché przedstawia ukrzyżowane ciało Jamesa Legga, emeryta z Chelsea, straconego za morderstwo w 1801 roku. Po egzekucji jego ciało zostało obdarte ze skóry, aby stworzyć ten model anatomiczny do celów zarówno artystycznych, jak i medycznych. Jest on eksponowany obok innych modeli anatomicznych.

The First Supper (Galaxy Black)

Today we are off to the Royal Academy of Arts for the Entangled Pasts, 1768–Now: Art, Colonialism and Change exhibition. The RA is housed in Burlington House, a grand Neo-Palladian mansion located on Piccadilly, in the Mayfair district of London.

As we step into the neoclassical courtyard, we are met by Tavares Strachan’s imposing sculpture, The First Supper (Galaxy Black). A dramatic reinterpretation of Da Vinci’s Last Supper, this nearly 30-foot-long bronze tableau replaces Christ with Haile Selassie, the emperor of Ethiopia from 1930 to 1974 - a symbol of African independence during the colonial era. He resisted the Italian invasion of Ethiopia in the 1930s and appealed to the League of Nations. He also advocated for African unity and played a key role in the formation of the Organisation of African Unity (now the African Union).

The emperor is surrounded by icons, such as:

·       Harriet Tubman, an American abolitionist and political activist. She escaped slavery and then led hundreds of enslaved people to freedom via the Underground Railroad, a secret network of safe houses and allies. She also served as a spy, scout, and nurse for the Union Army during the Civil War.

·       Marcus Garvey, who founded the Universal Negro Improvement Association (UNIA). He promoted Black pride, economic independence, and the idea of a return to Africa (the "Back to Africa" movement).

·       Shirley Chisholm, the first Black woman elected to the United States Congress, who advocated for racial and gender equality, education, and the rights of the poor.

Some figures are coated in galaxy black, others in gold.

Dziś wybraliśmy się do Royal Academy of Arts, na wystawę Entangled Pasts, 1768–Now: Art, Colonialism and Change. RA mieści się w Burlington House — okazałej neopaladiańskiej rezydencji położonej przy Piccadilly, w dzielnicy Mayfair.

Wchodząc na neoklasycystyczny dziedziniec, od razu widzimy imponującą rzeźbę autorstwa Tavaresa Strachana, The First Supper (Galaxy Black). To dramatyczna reinterpretacja Ostatniej Wieczerzy Leonarda da Vinci - w niemal 9-metrowej kompozycji z brązu Chrystusa zastępuje Haile Selassie, cesarz Etiopii w latach 1930–1974, symbol afrykańskiej niezależności w czasach kolonialnych. Sprzeciwił się on włoskiej inwazji na Etiopię w latach 30-tych XX wieku i apelował do Ligi Narodów. Był również orędownikiem jedności afrykańskiej i odegrał kluczową rolę w powstaniu Organizacji Jedności Afrykańskiej (obecnie Unia Afrykańska).

Cesarz otoczony jest ikonami, takimi jak:

·       Harriet Tubman — amerykańska abolicjonistka i działaczka polityczna. Uciekła z niewoli i pomogła setkom innych niewolników odzyskać wolność dzięki tzw. Kolei Podziemnej — tajnej sieci bezpiecznych domów i sojuszników. Służyła również jako szpieg, zwiadowca i pielęgniarka w armii Unii podczas wojny secesyjnej.

·       Marcus Garvey — założyciel Universal Negro Improvement Association (UNIA). Promował dumę z bycia Czarnym, niezależność ekonomiczną oraz ideę powrotu do Afryki (ruch „Back to Africa”).

·       Shirley Chisholm — pierwsza czarnoskóra kobieta wybrana do Kongresu Stanów Zjednoczonych. Walczyła o równość rasową i płciową, edukację oraz prawa osób ubogich.

Niektóre postacie pokryte są galaktyczną czernią, a inne złotem.

Maison Hermes

One of my favourite buildings in Ginza is the slender, 12-meter-wide Maison Hermes, the Hermes flagship store.

Jednym z moich ulubionych budynków jest smukły, szeroki na 12 metrów Maison Hermes, flagowy sklep marki Hermes.

It is constructed from chunky glass tiles (about 13,000 of them), allowing golden light to filter outside in the evening and making the building glow in the dark. It is the lantern of Ginza, lighting up the night. Blurred silhouettes of shoppers and staff can be seen flowing on the escalators or traversing corridors close to the glass walls, making the building even more interesting.

Jest on zbudowany z grubych szklanych kafli (około 13 000 sztuk zeszło na cały budynek), dzięki czemu wieczorem złote światło przesącza się na zewnątrz i sprawia, że budynek świeci w ciemności. To taka symboliczna latarnia Ginzy. Rozmyte sylwetki kupujących i pracowników wjeżdżających po schodach ruchomych lub przemierzających korytarze w pobliżu szklanych ścian są widoczne na zewnątrz, co sprawia, że budynek jest jeszcze bardziej interesujący.

On the eighth floor, an art space hosts various exhibitions (usually three per year). The gallery is not big but it is very pleasant.

Na ósmym piętrze w przestrzeni artystycznej odbywają się różne wystawy (zwykle trzy rocznie). Galeria nie jest duża, ale bardzo przyjemna.

Convent and Museum Santa Catalina - part 2, upper floors

Upstairs, the convent preserves several original cells used by novice nuns for spiritual retreat. These are furnished with period pieces that show what secluded life was like. The cells are tiny, just 2 by 3 meters, each with a simple wooden bed, a crucifix, a desk with an inkpot and Bible. A small window lets in a bit of light. Most girls entered the convent at 12 or 13. Their families paid a dowry. Some came willingly, others were sent by their families.

Na piętrze znajdują się cele, w których mieszkały zakonnice-nowicjuszki. Ich wygląd i wyposażenie pokazują, jak wyglądało życie w odosobnieniu. Cele są malutkie — około 2 na 3 metry. Znajduje się tam proste drewniane łóżko, krucyfiks, biurko z kałamarzem i Biblią. Światło wpada przez małe okienko. Większość dziewcząt trafiała do klasztoru w wieku 12–13 lat. Rodziny płaciły za nie posag. Niektóre szły z własnej woli, inne były wysyłane przez rodziców.

There is also a cell belonging to the foundress of the monastery, the Spanish-born widow Lucía de Padilla. Her portrait hangs in the room, along with those of her daughter Isabel, who was also a nun here, and Andrea, a relative. All three are depicted holding rosaries.

Zobaczyć można również celę założycielki klasztoru, hiszpańskiej wdowy Lucíi de Padilla. W celi tej znajduje się jej portret, a także wizerunki jej córki Izabeli, która również była tu zakonnicą, oraz ich krewnej Andrei. Wszystkie trzy przedstawione są z różańcami w dłoniach.

From this section, we enter the Cusco School Paintings gallery, with large canvases by Diego Quispe Tito, Juan Espinoza de los Monteros, Marcos Ribera, Francisco Padilla, and other notable local artists. Interestingly, European saints are painted with Andean features, and the Virgin Mary is wrapped in something that resembles a mountain, a clear nod to Pachamama.

Z tej części przechodzimy do galerii malarstwa szkoły z Cuzco, gdzie znajdują się wielkoformatowe płótna autorstwa Diego Quispe Tito, Juana Espinozy de los Monteros, Marcosa Ribery, Francisco Padilli oraz innych wybitnych lokalnych artystów. Co ciekawe, europejscy święci przedstawieni są z andyjskimi rysami twarzy, a Matka Boska owinięta jest w coś, co przypomina górę — wyraźne nawiązanie do kultu Pachamamy.

Next, we step into the refectory, the nuns’ dining room, with a long wooden table. Talking was forbidden during meals. Nearby, we see preserved earthen ovens, wooden utensils, and a stone grinding mill called batan.

Następnie wchodzimy do refektarza, czyli jadalni zakonnic, z długim drewnianym stołem. Podczas posiłków rozmowy były zabronione. W pobliżu można zobaczyć zachowane gliniane piece, drewniane naczynia oraz kamienny młynek do mielenia, zwany batanem.

Finally, the sacristy displays liturgical vestments embroidered with gold thread, some over 300 years old, as well as silver chalices and incense burners.

Na końcu trafiamy do zakrystii, gdzie prezentowane są szaty liturgiczne haftowane złotą nicią, niektóre mające ponad 300 lat, a także srebrne kielichy i kadzielnice.