Banksy Limitless part 1

There are exhibitions that show you art, and there are exhibitions that show you yourself. And it may be a very unfiltered image of yourself. Banksy Limitless, housed in the Sussex Mansions in South Kensington, attempts both - and in its best moments, it succeeds. Stepping inside feels like stepping through the looking glass of the 21st-century world. Part retrospective, part fun-house (it would be funny if it weren’t true), and part moral interrogation - every corner of this exhibition is lined with a provocation.

The first stretch is a kind of documentary tunnel. Along the walls runs a meticulous timeline of Banksy’s life and works, charting the years not as milestones of success but as waves of protest. Each date anchors a moment: the Bristol nights when a spray can was his passport to visibility, the walls of Bethlehem, the auction houses where his art literally destroyed itself. Accompanying text gives context - where he was, what he was fighting, what the world looked like that year. Even this introductory passage holds tension: between vandalism and uplift, between moral right and legal constraint, and between the artist’s desire for invisibility and the public’s obsession with unmasking him. A short film at the end stitches together global headlines - Gaza, Brexit, Ukraine, the art-market circus – underscoring how Banksy’s career shadows our collective anxieties. It is less about biography than zeitgeist: the political weather that produced him.

Są wystawy, które pokazują ci sztukę, i są wystawy, które pokazują ci ciebie samego. I to całkiem bez filtrów. Banksy Limitless, mieszcząca się w Sussex Mansions w South Kensington, próbuje robić jedno i drugie - i w swoich najlepszych momentach naprawdę jej się to udaje. Wejście na teren tej wystawy przypomina przekroczenie zwierciadła XXI wieku. Częściowo retrospektywna, częściowo gabinet osobliwości (byłoby śmieszniej, gdyby nie było aż tak prawdziwie), a częściowo moralne przesłuchanie - każdy zakątek tej wystawy obudowany jest prowokacją.

Pierwszy fragment to rodzaj dokumentalnego tunelu. Na ścianach biegnie dość szczegółowa oś czasu twórczości Banksy’ego, która odmierza lata nie tyle jako kamienie milowe sukcesu, co jako fale protestu. Każda data zakotwicza jakiś moment: bristolskie noce, kiedy puszka ze sprayem była jego paszportem do widzialności; mury Betlejem; domy aukcyjne, w których jego sztuka dosłownie sama się niszczyła. Towarzyszące teksty nadają kontekst – gdzie był, o co walczył, jak wyglądał wtedy świat. Nawet ten wstępny fragment wystawy niesie napięcie: między wandalizmem a podnoszeniem na duchu, między moralną słusznością a prawnym ograniczeniem, między pragnieniem anonimowości a publiczną obsesją na punkcie jego demaskacji. Krótki film na końcu sumuje globalne nagłówki - Gaza, Brexit, Ukraina, cyrk rynku sztuki - podkreślając, jak kariera Banksy’ego odbija nasze zbiorowe niepokoje. To mniej biografia, a bardziej zeitgeist: polityczny klimat, który go ukształtował.

Then, through a cartoon-style security door - one of the original props from Dismaland, his dystopian theme-park installation - we cross from documentation into theatre.

The first rooms feel like stripped galleries: white, raw, with concrete floors and silver industrial air ducts. It can be seen as a deliberate aesthetic friction - the street or a warehouse repackaged as museum. Banksy’s work thrives on such contradiction - rebellion dressed as institution, vandalism sold with a time slot.

Every surface here bears something iconic. Saints of Banksy’s mythology - Bomb Hugger, Laugh Now, Barcode Leopard, GDP Rat, Stick Police, and many others are framed, captioned, and lit, their raw edges polished by the museum glow. White sculptures punctuate the space: a muscular Bullet Proof David; a famous elephant with strapped ballistic rocket. Some other walls depict destruction of war for freedom of Ukraine with rabble covered in his graffiti.

Potem, przez kreskówkowe drzwi bezpieczeństwa - jeden z oryginalnych rekwizytów z Dismaland, dystopijnej instalacji Banksy’ego w formie parku rozrywki – przechodzimy od dokumentacji do teatru.

Pierwsze sale przypominają ogołocone galerie: białe, surowe, z betonowymi podłogami i metalicznymi przemysłowymi kanałami wentylacyjnymi. Można to odczytać jako celowe estetyczne napięcie  - magazyn przemysłowy przepakowany w muzeum. Twórczość Banksy’ego żywi się takimi sprzecznościami  - bunt przebrany za instytucję, wandalizm sprzedawany na godziny.

Każda powierzchnia tutaj niesie coś ikonicznego. Święci Banksy’owej ikonografii – Bomb Hugger, Laugh Now, Barcode Leopard, GDP Rat, Stick Police i wiele innych prac - oprawione, opisane i oświetlone, ich surowy przekaz wypolerowany muzealnym blaskiem. Przestrzeń punktują też białe rzeźby: muskularny Bullet Proof David czy słynny słoń z przypasaną rakietą dalekiego zasięgu. Inne ściany z kolei starają się oddać ogrom zniszczeń podczas wojny o wolność Ukrainy, gdzie zniszczone ściany pokrywają graffiti Banksy’ego.

On one of the walls hangs Love Is in the Bin, the shredded remains of Girl with Balloon from its notorious Sotheby’s moment. We see the self- destructive mechanism that devoured half the canvas as the auctioneer’s hammer fell - a perfect metaphor for art devouring itself under capitalism’s spotlight.

Na jednej ze ścian wisi Love Is in the Bin, czyli postrzępione szczątki Girl with Balloon z jej słynnego momentu w Sotheby’s. Widzimy mechanizm autodestrukcji, który pożarł połowę płótna w chwili, gdy opadł młotek licytatora - idealną metaforę sztuki pożerającej samą siebie w świetle kapitalistycznych reflektorów.

A mural of Love Is in the Air dominates one corridor, a protestor frozen mid-throw, in his hand flowers instead of a weapon. Visitors instinctively pose beside it, smiling to the camera - revolution turned into Instagram backdrop.

Mural Love Is in the Air dominuje jeden z korytarzy - protestant zastygły w półrzucie, w dłoni trzyma nie broń, lecz kwiaty. Odwiedzający instynktownie pozują obok niego, uśmiechając się do aparatu  -  rewolucja zamieniona w instagramową dekorację.

The atmosphere in those rooms hums with tension: satire made sacred, protest institutionalised. More familiar images - No Ball Games, Donut Van, Girl with Balloon - cluster around like echoes from a collective conscience. A small screen plays an animated short about the girl and her balloon, turning sentimentality into something even more fragile and haunting. A reconstruction of the Walled Off Hotel’s facade, guarded by a chained chimpanzee, reminds us that Banksy’s world blends absurdity with menace.

Atmosfera w tych salach jest pełna napięcia: satyra wyniesiona do rangi sacrum, protest zinstytucjonalizowany. Bardziej znajome obrazy - No Ball Games, Donut Van, Girl with Balloon - zgromadzone są wokół jak echo zbiorowej podświadomości. Na małym ekranie prezentowana jest krótka animacja o dziewczynce i jej balonie, zamieniając sentymentalność w coś jeszcze bardziej kruchego i jednocześnie strasznego. Rekonstrukcja fasady Walled Off Hotel, strzeżonej przez przykutego łańcuchem szympansa, przypomina, że świat Banksy’ego miesza absurd z grozą.

The next room is darker, its atmosphere even heavier. One side is dominated by a huge recreation of Devolved Parliament, the absurdist canvas in which the House of Commons is filled with chimpanzees. The atmosphere is half-cathedral, half-circus. Nearby hang Lenin in Sight, Morons, and other provocative works. Opposite, an enormous mural depicts a Judge Beating a Protestor (recently removed from the facade of Queen’s Building in London). In the corner of the same wall there is I Fought the Law and I Won and I cannot decide if it hints at hope to win, or simply necessity of defiance and persistence, even when the win may be small and symbolic.

Kolejna sala jest ciemniejsza, a jej atmosfera jeszcze cięższa. Jedną ze ścian dominuje ogromna rekonstrukcja Devolved Parliament, absurdystycznego płótna, na którym Izbę Gmin brytyjskiego parlamentu wypełniają szympansy. Atmosfera jest trochę jak w katedrze, a trochę jak w cyrku. W pobliżu wiszą Lenin in Sight, Morons i inne prowokacyjne prace. Naprzeciwko rozciąga się monumentalny mural przedstawiający Judge Beating a Protestor (usunięty ostatnio z Queen’s Building w Londynie). W rogu tej samej ściany znajduje się I Fought the Law and I Won - i nie potrafię zdecydować, czy sugeruje ono nadzieję na zwycięstwo, czy raczej konieczność nieustannego sprzeciwu i wytrwałości, nawet jeśli wygrana jest mała i wyłącznie symboliczna.

Behind that wall, the exhibition turns inward. Here is Banksy’s dialogue with art history - his re-seen masterpieces. Sunflowers from Petrol Station, where Van Gogh’s blossoms have withered, Show Me the Monet, where the lily pond is choked with shopping carts. Graffiti Village, CCTV Countryside, The Banality of the Banality of Evil, Vettriano’s Lovers, even Simon Cowell Judges the Ballet. These rewritings are not mere vandalism of classics; they show how the world itself – through consumerism, surveillance, environmental degradation, mass production, loss of privacy - has become the vandalised canvas.

Some of these works have been planted in Banksy’s famous museum “pranks”. For example, in October 2003, Banksy entered Tate Britain disguised as a pensioner and installed Crimewatch UK Has Ruined the Countryside for All of Us in a vacant gallery slot. On 13 March 2005, he placed works simultaneously in four major New York museums - the Met, MoMA, the Brooklyn Museum, and the American Museum of Natural History - using a fake beard/hat to blend in as a visitor, and strong glue to fix the painting to the wall. This is an example of Banksy’s method of infiltration and critique: entering elite cultural institutions unannounced to place his own work, thereby questioning notions of legitimacy, curation and who gets to decide what art is. It also highlights his interest in institutional critique: by placing the work “inside” the system, he forces the system to respond (remove it, comment on it, etc.).

Kolejna część tej wystawy to dialog Banksy’ego z historią sztuki – jego „ponownie zobaczone” arcydzieła. Sunflowers from Petrol Station, w których słoneczniki Van Gogha zwiędły; Show Me the Monet, gdzie staw lilii dławią wózki sklepowe. Graffiti Village, CCTV Countryside, The Banality of the Banality of Evil, Vettriano’s Lovers, a nawet Simon Cowell Judges the Ballet. Te przeróbki nie są zwykłym wandalizowaniem klasyków; pokazują raczej, że sam świat - poprzez konsumpcjonizm, inwigilację, degradację środowiska, masową produkcję, utratę prywatności - stał się zdewastowanym płótnem.

Część z prezentowanych tu prac została „podrzucona” w słynnych muzealnych „psikusach” Banksy’ego. Na przykład w październiku 2003 roku Banksy wszedł do Tate Britain przebrany za emeryta i umieścił Crimewatch UK Has Ruined the Countryside for All of Us w jednym z wolnym miejsc na ścianie. 13 marca 2005 roku umieścił swoje prace jednocześnie w czterech głównych nowojorskich muzeach - Met, MoMA, Brooklyn Museum oraz American Museum of Natural History - używając fałszywej brody i kapelusza, by wmieszać się w tłum, oraz mocnego kleju, by przytwierdzić obrazy do ściany. To przykład metody infiltracji i krytyki Banksy’ego: wchodzenia niepostrzeżenie do elitarnych instytucji kultury, by ulokować tam własną pracę, a tym samym zakwestionować pojęcia legitymizacji, kuratorstwa i tego, kto ma prawo decydować, czym jest sztuka. Podkreśla to również jego zainteresowanie krytyką instytucjonalną: umieszczając pracę „wewnątrz” systemu, zmusza system do reakcji (usunięcia jej, skomentowania itd.).

A side corner amplifies industrial tension: brick walls, streaked with deep red and cobalt blue light, showcase Banksy’s August 2024 London animal series. A mountain goat balances precariously, a gorilla lifts a shutter to reveal a sea lion and escaping birds, glowing eyes peer from the shadows, and a cat arching close to a scratched wall.

Boczny zakątek tej sali wystawowej potęguje industrialne napięcie: ceglane ściany, spowite głęboką czerwienią i kobaltowym błękitem laserowego światła, prezentują londyńską serię zwierzęcą Banksy’ego z sierpnia 2024 roku. Koziorożec balansuje na samej krawędzi ściany, goryl podnosi roletę, odsłaniając uchatkę i uciekające ptaki, jarzące się oczy wyglądają z cienia, a kot wygina grzbiet tuż przy podrapanej ścianie.

Mantay Modern Art Gallery

On the way to our hotel we spotted a gallery and figured we would pop in. It turned out to be the Mantay Modern Art Gallery, and little did I know during this visit that it was inside the Palacio del Inka, where we will stay during the last days of this trip. The Mantay gallery is focused on showcasing major contemporary Peruvian artists.

They currently have an exhibition called “Mitológica” by Luis “Mamanka” Sifuentes, which runs from January through April 2025. It includes diverse pieces in various materials (bronze patinated, alabaster, etc.), exploring themes like love, fear, desarraigo (rootlessness), desire, and the animalistic side of things.

W drodze do naszego hotelu zauważyliśmy galerię sztuki i postanowiliśmy zajrzeć do środka. Okazało się, że to Galeria Sztuki Współczesnej Mantay, i nie wiedziałam wtedy jeszcze, że znajduje się ona w Palacio del Inka – hotelu, który mamy zabukowany na ostatnie dni tej podróży. Galeria Mantay skupia się na prezentowaniu współczesnych peruwiańskich artystów.

Obecnie znajduje się tam wystawa zatytułowana „Mitológica” autorstwa Luisa „Mamanki” Sifuentesa, która trwa od stycznia do kwietnia 2025 roku. Zgromadzone prace wykonane są z różnych materiałów (brąz patynowany, alabaster, itd.) i poruszają tematy takie jak miłość, strach, desarraigo (oderwanie od korzeni), pragnienia, czy zwierzęca natura człowieka

The place also has a boutique gallery shop which supports a social project – the Mantay shelter for teenage mothers and their children. Some of the work sold is made in workshops of the shelter, and the proceeds go towards that project.

I treated myself to a pair of silver earrings in the shop 😊

Na miejscu znajduje się również  sklep, który wspiera projekt społeczny – schronisko Mantay dla nastoletnich matek i ich dzieci. Część przedmiotów dostępnych w sprzedaży powstaje w warsztatach tego schroniska, a dochód ze sprzedaży jest przeznaczony na jego działalność.

Kupiłam sobie tam zatem srebrne kolczyki 😊

Museo Histórico Regional

Museo Histórico Regional, also known as Casa Garcilaso, is located near the Plaza de Armas, tucked into a colonial building that used to be the home of the half-Inka, half-Spanish Garcilaso de la Vega — a mestizo writer who became one of the first to write about the Inca world from both Spanish and indigenous perspectives. He wrote several books throughout his lifetime, including a history of Peru that told a story and truth much different from that of the Spanish conquistadors.

From the outside, the building looks like a classic colonial house: cream walls, wooden balconies, and a tiled roof.

Museo Histórico Regional, znane też jako Casa Garcilaso, znajduje się niedaleko Plaza de Armas, ukryte w kolonialnym budynku, który kiedyś był domem Garcilaso de la Vega — pisarza o mieszanym pochodzeniu inkaskim i hiszpańskim. Był jednym z pierwszych, którzy opisywali świat Inków zarówno z perspektywy Hiszpanów, jak i rdzennych mieszkańców. W ciągu życia napisał kilka książek, w tym historię Peru, która przedstawiała zupełnie inne spojrzenie niż hiszpańscy konkwistadorzy.

Z zewnątrz budynek wygląda jak typowy kolonialny dom: kremowe ściany, drewniane balkony i dach pokryty dachówką.

Once we stepped in, we could see the Inca stonework at the base of the walls (not unusual in the Cusco area). The rest is a classical Andean colonial courtyard: rectangular in shape, with arched stone arcades on the ground level and wooden balconies wrapping around the upper floor. The whitewashed walls and terracotta tiles complete the look. That mix of Spanish and Inca architecture kind of sets the tone for the whole museum.

Po wejściu od razu zauważyliśmy inkaskie kamienne mury u podstawy ścian (co jest nie jest w Cusco rzadko spotykane). Poza tym to klasyczny andyjski kolonialny dziedziniec: prostokątny, z kamiennymi arkadami na parterze i drewnianymi balkonami na piętrze. Białe tynki i czerwone dachówki dopełniają całości. To połączenie architektury hiszpańskiej i inkaskiej dobrze oddaje charakter całego muzeum.

The ground floor of the museum focuses on Cusco’s early history, starting thousands of years before the Incas. There are six rooms on this level, each with a specific theme. The first room has fossils and bones from prehistoric animals — mastodons, giant sloths, and glyptodons that once lived in the area.

Parter poświęcony jest wczesnej historii Cusco, sięgającej tysiące lat przed Inkami. Znajduje się tam sześć sal, każda o innej tematyce. W pierwszej zobaczyliśmy skamieniałości i kości prehistorycznych zwierząt — mastodontów, olbrzymich leniwców i gliptodonów, które kiedyś zamieszkiwały te tereny

Next is a room about the first people in the Andes. There are tools, stone knives, and fragments of cave art from sites around Cusco.

Kolejna sala opowiada o pierwszych ludziach w Andach. Prezentowane są tu narzędzia, kamienne noże oraz fragmenty sztuki naskalnej znalezione w okolicy Cusco.

Then regional societies that existed before the Incas - the Marcavalle, Chanapata, and Qotakalli cultures - are covered. We saw ceramics, burial urns, and household tools. The display shows how these smaller societies helped lay the foundations for the Inca state.

Potem muzeum pokazuje regionalne kultury sprzed Inków - Marcavalle, Chanapata i Qotakalli. Można tam zobaczyć ceramikę, urny grobowe i przedmioty codziennego użytku. Wystawa tłumaczy, jak te mniejsze społeczeństwa pomogły stworzyć fundamenty państwa inkaskiego.

After this, the focus shifts to Inca spirituality. There are carved stones used in rituals - objects that represent mountains (apus), ancestors (mallquis), and natural elements like water or the sun. It gives a good sense of how the Incas viewed the world and their place in it. Subsequently, Inca pottery is depicted - from daily-use items to ceremonial vessels. I saw lots of aríbalos (those large, pointed jars), drinking cups called keros, and bowls painted with geometric patterns and animal figures. Each piece had its own style depending on the region it came from.

Następna sala poświęcona jest duchowości Inków. Prezentowane są wyryte kamienie używane w rytuałach - przedmioty symbolizujące góry (apus), przodków (mallquis) i naturalne elementy, takie jak woda czy słońce. Daje to dobre wyobrażenie o tym, jak Inkowie postrzegali świat i swoje w nim miejsce. Potem można zobaczyć inkaską ceramikę, od naczyń codziennego użytku po te ceremonialne. Widzieliśmy dużo aríbalos (dużych, stożkowatych dzbanów), kubków do picia zwanych keros oraz misek zdobionych geometrycznymi wzorami i zwierzęcymi motywami. Każdy egzemplarz miał swój styl, zależny od regionu, z którego pochodził.

The last room on the ground floor shows how the Incas used gold, silver, and copper not just for jewellery and religious offerings, but also for tools and personal items. There are some gold and silver llama statuettes and mini figurines from Sacsayhuaman. The craftsmanship is quite impressive considering they didn’t use iron or advanced smelting methods.

Ostatnia sala na parterze pokazuje, jak Inkowie wykorzystywali złoto, srebro i miedź - nie tylko do biżuterii i ofiar religijnych, ale też do narzędzi i przedmiotów codziennego użytku. Można tam zobaczyć złote i srebrne figurki lam oraz inne miniaturowe rzeźby z Sacsayhuamán. Wyroby te robią duże wrażenie, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że ich twórcy nie umieli jeszcze korzystać z żelaza ani zaawansowanych metod hutniczych.

Heading upstairs, the museum shifts focus to the Spanish conquest and colonial period. These rooms are more about religion, art, resistance, and daily life after the Spanish arrived. The first room talks about religious overlap. It explains how Spanish missionaries repurposed native gods to fit Christian figures. For example, the Inca thunder god Illapa was often rebranded as Santiago Matamoros, shown riding a horse and defeating enemies. The artwork here shows how confusing and complex this cultural shift must have been.

Na piętrze muzeum zmienia tematykę na okres hiszpańskiego podboju i kolonizacji. Wystawy bardziej skupiają się na religii, sztuce, oporze i codziennym życiu po przybyciu Hiszpanów. Pierwsza z nich omawia nakładanie się wierzeń - wyjaśnia, jak hiszpańscy misjonarze próbowali przekształcić rodzimych bogów w postacie chrześcijańskie. Na przykład inkański bóg burzy Illapa często był przedstawiany jako Santiago Matamoros, rycerz na koniu pokonujący wrogów.

There is also a representation of the Cusco School of Art, a local painting tradition that blended Spanish styles with Andean influences. The artists were trained by Europeans but added their own touches — gold backgrounds, local plants, and of course also llamas in scenes from the Bible. Some works were copies of Italian paintings, but others had a totally unique vibe. Religious art was used as a major method for teaching and evangelising in the so-called “New World,” and the Cuzco School was a hub for this type of learning and art production. (Side note: ‘Cuzco’ with a ‘z’ is how the Spaniards spelled the city’s name).

Można też zobaczyć dzieła Szkoły Cuzco - lokalnej tradycji malarskiej, która łączyła hiszpańskie style z andyjskimi wpływami. Artyści byli szkoleni przez Europejczyków, ale dodawali własne elementy - złote tła, rodzime rośliny, a nawet lamy w scenach biblijnych. Niektóre prace to kopie włoskich obrazów, inne mają zupełnie unikalny charakter. Sztuka religijna była ważnym narzędziem nauczania i ewangelizacji w tzw. „Nowym Świecie”, a szkoła w Cuzco była centrum tej działalności. (Mała uwaga: „Cuzco” z „z” to hiszpańska pisownia nazwy miasta).

Period furniture is also featured, including a room devoted to the work of de la Vega. There is a life-sized sculpture of Garcilaso, plus early editions of his books. He was born in that very house in 1539, the son of an Inca princess and a Spanish conquistador.

W muzeum znajduje się także pokój z meblami z epoki oraz sala poświęcona de la Vedze. Jest tam rzeźba wielkości naturalnej przedstawiająca Garcilaso oraz pierwsze wydania jego książek. Urodził się właśnie w tym domu w 1539 roku jako syn inkaskiej księżniczki i hiszpańskiego konkwistadora.

Finally, one of the rooms focuses on Túpac Amaru II, the leader of a massive indigenous rebellion in 1780, his capture, trial, and eventual execution in Cusco’s Plaza de Armas.

Na koniec jedna z sal opowiada o Túpacu Amaru II  (przywódcy powstania w 1780 roku), jego schwytaniu, procesie i ostatecznej egzekucji na Plaza de Armas w Cusco.

Museo de Arte Contemporáneo

As we are close to Plaza Regocijo, we decide to pop into the Museo de Arte Contemporáneo, which is housed in the historic Municipal Palace, also known as the Palacio del Cabildo. We are mostly drawn in by the colonial architecture, as the palace was built in 1848. The exterior has a strong colonial feel, with a double row of arches and classic stonework, some of it repurposed from a demolished Augustinian convent.

Inside, the central courtyard is peaceful and elegant, with a fountain at its centre and arcaded galleries running along the ground and upper levels.

Skoro już jesteśmy w pobliżu Plaza Regocijo, postanawiamy zajrzeć na chwilę do Museo de Arte Contemporáneo, które mieści się w zabytkowym Pałacu Miejskim, znanym jako Palacio del Cabildo. Przyciąga nas przede wszystkim kolonialna architektura - budynek pochodzi z 1848 roku. Z zewnątrz robi wrażenie dzięki dwóm rzędom arkad i solidnemu kamiennemu wykończeniu (kamienie te częściowo pochodzą z rozebranego klasztoru augustianów).

Wewnątrz znajduje się spokojny dziedziniec z fontanną, otoczony arkadowymi krużgankami na parterze i piętrze.

The museum has three main exhibition rooms. Two are on the first floor—one of them tucked into a smaller interior courtyard with striking wooden balustrades painted in vivid blue. The design creates a balcony-like walkway on the upper level, letting you look down and take in the artworks displayed below.

W muzeum są trzy główne sale wystawowe. Dwie z nich znajdują się na parterze — jedna mieści się w mniejszym, wewnętrznym dziedzińcu, który wyróżnia się drewnianymi balustradami pomalowanymi na intensywny niebieski kolor. Układ tej przestrzeni pozwala spacerować po górnym balkonie i oglądać prace prezentowane poniżej.

The third exhibition area is on the second floor, located in the upper gallery spaces.

Trzeci obszar ekspozycji znajduje się w galeriach na piętrze.

Cusqueño handicrafts and contemporary art are also on display in glass showcases around the main courtyard.

W głównym dziedzińcu można również zobaczyć ekspozycje współczesnego rękodzieła i sztuki Cusco, umieszczone w przeszklonych gablotach.

Convent and Museum Santa Catalina - part 2, upper floors

Upstairs, the convent preserves several original cells used by novice nuns for spiritual retreat. These are furnished with period pieces that show what secluded life was like. The cells are tiny, just 2 by 3 meters, each with a simple wooden bed, a crucifix, a desk with an inkpot and Bible. A small window lets in a bit of light. Most girls entered the convent at 12 or 13. Their families paid a dowry. Some came willingly, others were sent by their families.

Na piętrze znajdują się cele, w których mieszkały zakonnice-nowicjuszki. Ich wygląd i wyposażenie pokazują, jak wyglądało życie w odosobnieniu. Cele są malutkie — około 2 na 3 metry. Znajduje się tam proste drewniane łóżko, krucyfiks, biurko z kałamarzem i Biblią. Światło wpada przez małe okienko. Większość dziewcząt trafiała do klasztoru w wieku 12–13 lat. Rodziny płaciły za nie posag. Niektóre szły z własnej woli, inne były wysyłane przez rodziców.

There is also a cell belonging to the foundress of the monastery, the Spanish-born widow Lucía de Padilla. Her portrait hangs in the room, along with those of her daughter Isabel, who was also a nun here, and Andrea, a relative. All three are depicted holding rosaries.

Zobaczyć można również celę założycielki klasztoru, hiszpańskiej wdowy Lucíi de Padilla. W celi tej znajduje się jej portret, a także wizerunki jej córki Izabeli, która również była tu zakonnicą, oraz ich krewnej Andrei. Wszystkie trzy przedstawione są z różańcami w dłoniach.

From this section, we enter the Cusco School Paintings gallery, with large canvases by Diego Quispe Tito, Juan Espinoza de los Monteros, Marcos Ribera, Francisco Padilla, and other notable local artists. Interestingly, European saints are painted with Andean features, and the Virgin Mary is wrapped in something that resembles a mountain, a clear nod to Pachamama.

Z tej części przechodzimy do galerii malarstwa szkoły z Cuzco, gdzie znajdują się wielkoformatowe płótna autorstwa Diego Quispe Tito, Juana Espinozy de los Monteros, Marcosa Ribery, Francisco Padilli oraz innych wybitnych lokalnych artystów. Co ciekawe, europejscy święci przedstawieni są z andyjskimi rysami twarzy, a Matka Boska owinięta jest w coś, co przypomina górę — wyraźne nawiązanie do kultu Pachamamy.

Next, we step into the refectory, the nuns’ dining room, with a long wooden table. Talking was forbidden during meals. Nearby, we see preserved earthen ovens, wooden utensils, and a stone grinding mill called batan.

Następnie wchodzimy do refektarza, czyli jadalni zakonnic, z długim drewnianym stołem. Podczas posiłków rozmowy były zabronione. W pobliżu można zobaczyć zachowane gliniane piece, drewniane naczynia oraz kamienny młynek do mielenia, zwany batanem.

Finally, the sacristy displays liturgical vestments embroidered with gold thread, some over 300 years old, as well as silver chalices and incense burners.

Na końcu trafiamy do zakrystii, gdzie prezentowane są szaty liturgiczne haftowane złotą nicią, niektóre mające ponad 300 lat, a także srebrne kielichy i kadzielnice.