Banksy Limitless - additions

The final section of the exhibition was the Underground Immersive Experience. One highlight was a pair of Puma trainers displayed in a glass case, specially designed for Banksy’s Turf War exhibition. There was also a reconstruction of the Grim Reaper riding a Dodgem, inspired by the infamous Dismaland event. Through a door marked Atelier, we entered a small room. Inside, a figure sat at a desk, cutting out stencils, while a semi-transparent screen between this figure and us displayed some moving pictures. The projection told a story about Banksy and included some of his most famous quotes. To be honest, this section was less impressive than the others and only took a few minutes to explore.

Ostatnia część wystawy to Underground Immersive Experience. Jednym z głównych punktów były tu buty Puma wystawione w szklanej gablocie, specjalnie zaprojektowane na potrzeby wystawy Banksy’ego Turf War. Znajdowała się tu także rekonstrukcja Śmierci jeżdżącej na Dodgemie, inspirowana słynnym wydarzeniem Dismaland. Przez drzwi oznaczone jako Atelier weszliśmy do małego pokoju. W środku przy biurku siedziała postać, wycinająca szablony, podczas gdy umieszczony pomiędzy nią a nami półprzezroczysty ekran wyświetlał ruchome obrazy. Projekcja opowiadała historię Banksy’ego i zawierała niektóre z jego najsłynniejszych cytatów. Szczerze mówiąc, ta część była mniej imponująca niż pozostałe i zajęła nam tylko kilka minut.

The spray-painting experience was also included with our tickets. We each received a t-shirt in our chosen size and had the chance to create our own stencil-style design inspired by Banksy. We did this activity first, then left our creations to dry before taking them home as a unique memento of the exhibition.

W cenę biletu wliczone było również doświadczenie malowania sprayem. Każdy z nas otrzymało koszulkę i wybrany przez siebie szablon inspirowany Banksym. Zajęliśmy się tym na samym początku, a następnie zostawiliśmy nasze prace do wyschnięcia, aby móc zabrać je do domu jako nietypową pamiątkę z wystawy.

Banksy Limitless part 2

Passing the famous Meat Truck, we enter a replica of a London Underground platform - Prankadilly Circus. The walls are tiled, the recorded rush of trains hums, and posters line the platform: Trolley Hunters, The English Maid, and others. We walk through a space where Banksy’s art once existed illegally, but here it is safe, ticketed, and curated.

Mijając słynną Ciężarówkę z Mięsem, wchodzimy na replikę peronu londyńskiego metra – Prankadilly Circus. Ściany wyłożone są kafelkami, w tle dudni nagrany szum przejeżdżających pociągów, a peron zdobią plakaty: Trolley Hunters, The English Maid i inne. Przechodzimy przez przestrzeń, w której sztuka Banksy’ego kiedyś istniała nielegalnie, ale tutaj jest bezpieczna, biletowana i starannie zaaranżowana.

As we leave the station behind, daylight floods the next vast white hall, ornamented by the skeletal base of a Ferris wheel, its empty spokes clawing skyward. A glass-painted replica of Girl with Balloon floats above our heads, her red heart-shaped balloon suspended mid-air. Around the edges, provocations resurface: a crushed red telephone box, Kate Moss rendered in Warhol’s pop palette, and £10 banknotes printed with Princess Diana’s face.

A corner dedicated to Banksy’s view on immigration presents a famous drawings of anti-immigration birds alongside a boat overloaded with refugees, stark and sobering.

Opuszczamy stację i wchodzimy do kolejnej ogromnej sali, gdzie przez szklany sufit wlewa się światło dzienne. Nad naszymi głowami unosi się szklano-malowana replika Girl with Balloon, jej czerwony, sercowaty balonik zawieszony w bezruchu, a za nimi wznosi się rama diabelskiego młyna. Sala nie jest oczywiście wolna od prowokacji: uszkodzona czerwona budka telefoniczna z kilofem „w plecach”, Kate Moss w pop-artowej palecie w stylu Warhola oraz banknoty £10 z twarzą księżnej Diany.

W rogu poświęconym Banksy’ego poglądach na imigrację słynny rysunek „antyimigracyjnych” ptaków obok łodzi przeładowanej uchodźcami - obraz surowy i trzeźwiący.

Opposite a riot helmet made of disco-ball crystals as a small but potent symbol. It fuses two worlds: authority, law enforcement, state control, and threat of violence in helmet form, contrasted with mirrored crystals evoking spectacle and entertainment. Named Met Ball, it wittily references one of the most exclusive celebrity events, turning oppression into spectacle. Surrounding it, the walls are covered with posters from past Banksy exhibitions, while Forgive Us Our Trespassing and Stop Me Before I Paint Again occupy their niches - a dialogue about guilt, rebellion, and the tension between legality and artistry. For me, this corner encapsulates Banksy himself: a constant insurgent navigating authority and spectacle, rebellion and recognition, always just beyond the reach of control.

Po przeciwnej stronie hełm policyjny wykonany z lśniących kryształów dyskotekowej kuli - niewielki, lecz wymowny symbol. Łączy dwa światy: świat autorytetu, egzekwowania prawa, kontroli państwa i groźby przemocy zaklętej w formie hełmu, zestawiony jest z lustrzanymi kryształami przywołującymi widowisko i rozrywkę. Nazwany Met Ball, sprytnie nawiązuje do jednego z najbardziej ekskluzywnych wydarzeń celebryckich, zamieniając opresję w spektakl. Na ścianach w tej części galerii znajdują się także plakaty z dawnych wystaw Banksy’ego, a Forgive Us Our Trespassing oraz Stop Me Before I Paint Again zajmują kluczowe miejsca na ścianach, prowadząc dialog o winie, buncie i napięciu panującym między prawem a sztuką. Dla mnie ta sekcja jest podsumowaniem samego Banksy’ego: wiecznego buntownika lawirującego między systemem a sztuką, prowokacją a sławą, wymykającego się każdej próbie kontroli.

The final installation is the Infinity Room. Mirrors extend in every direction, multiplying visitors into many reflections. Fragments of Banksy’s imagery start to flicker around: the girl with her balloon, a rat with a brush, slogans half-familiar and half-erased. The exhibition is about Banksy - but it is also about you. It has been so from the start, but now it is spelled out explicitly: reflections fold in on themselves until you are both spectator and spectacle, the protest and the product. Every wall you passed, every image photographed, every plaque read ask: Who are you? Where are you in the grand scheme of things? Rebellious or complacent? Repressed or repressing? Blissfully ignorant or painfully aware? Or maybe all of it?

Then we exit through the gift shop, of course… past T-shirts bearing faces of defiance. And for a moment, the whole experience feels like a trap you willingly stepped into. And it makes you think all over again…

Ostatnią instalacją jest Infinity Room. Lustra ciągną się tu we wszystkich kierunkach, mnożąc odwiedzających w nieskończone odbicia. Na tych lustrach wyświetlane są przez chwilę fragmenty obrazów Banksy’ego: dziewczynka z balonikiem, szczur z pędzlem, sceny z Palestyny, hasła na pół znane, na pół wymazane z pamięci. Wystawa opowiada o Banksym, ale tak naprawdę opowiada też o tobie. Od początku była ona o tobie, lecz dopiero w tym miejscu mówi to wprost: odbicia nakładają się na siebie, aż stajesz się jednocześnie widzem i widowiskiem, protestem i produktem. Każda ściana, obok której tu przeszedłeś, każde zrobione zdjęcie, każda przeczytana tabliczka pyta: Kim jesteś? Gdzie lokujesz się w tej rzeczywistości? Jesteś buntownikiem czy biernym obserwatorem? Jesteś represjonowany czy represjonujący? Błogo nieświadomy czy może boleśnie świadomy? A może jesteś wszystkim tym naraz, zależnie od kontekstu?

Potem, rzecz jasna, wychodzimy przez sklepik… mijając koszulki z symbolami buntu. I przez ułamek chwili całe doświadczenie wydaje się komercyjną pułapką, w którą wszedłeś z własnej nieprzymuszonej woli. I zmusza cię to, byś jeszcze raz wszystko przemyślał…

Banksy Limitless part 1

There are exhibitions that show you art, and there are exhibitions that show you yourself. And it may be a very unfiltered image of yourself. Banksy Limitless, housed in the Sussex Mansions in South Kensington, attempts both - and in its best moments, it succeeds. Stepping inside feels like stepping through the looking glass of the 21st-century world. Part retrospective, part fun-house (it would be funny if it weren’t true), and part moral interrogation - every corner of this exhibition is lined with a provocation.

The first stretch is a kind of documentary tunnel. Along the walls runs a meticulous timeline of Banksy’s life and works, charting the years not as milestones of success but as waves of protest. Each date anchors a moment: the Bristol nights when a spray can was his passport to visibility, the walls of Bethlehem, the auction houses where his art literally destroyed itself. Accompanying text gives context - where he was, what he was fighting, what the world looked like that year. Even this introductory passage holds tension: between vandalism and uplift, between moral right and legal constraint, and between the artist’s desire for invisibility and the public’s obsession with unmasking him. A short film at the end stitches together global headlines - Gaza, Brexit, Ukraine, the art-market circus – underscoring how Banksy’s career shadows our collective anxieties. It is less about biography than zeitgeist: the political weather that produced him.

Są wystawy, które pokazują ci sztukę, i są wystawy, które pokazują ci ciebie samego. I to całkiem bez filtrów. Banksy Limitless, mieszcząca się w Sussex Mansions w South Kensington, próbuje robić jedno i drugie - i w swoich najlepszych momentach naprawdę jej się to udaje. Wejście na teren tej wystawy przypomina przekroczenie zwierciadła XXI wieku. Częściowo retrospektywna, częściowo gabinet osobliwości (byłoby śmieszniej, gdyby nie było aż tak prawdziwie), a częściowo moralne przesłuchanie - każdy zakątek tej wystawy obudowany jest prowokacją.

Pierwszy fragment to rodzaj dokumentalnego tunelu. Na ścianach biegnie dość szczegółowa oś czasu twórczości Banksy’ego, która odmierza lata nie tyle jako kamienie milowe sukcesu, co jako fale protestu. Każda data zakotwicza jakiś moment: bristolskie noce, kiedy puszka ze sprayem była jego paszportem do widzialności; mury Betlejem; domy aukcyjne, w których jego sztuka dosłownie sama się niszczyła. Towarzyszące teksty nadają kontekst – gdzie był, o co walczył, jak wyglądał wtedy świat. Nawet ten wstępny fragment wystawy niesie napięcie: między wandalizmem a podnoszeniem na duchu, między moralną słusznością a prawnym ograniczeniem, między pragnieniem anonimowości a publiczną obsesją na punkcie jego demaskacji. Krótki film na końcu sumuje globalne nagłówki - Gaza, Brexit, Ukraina, cyrk rynku sztuki - podkreślając, jak kariera Banksy’ego odbija nasze zbiorowe niepokoje. To mniej biografia, a bardziej zeitgeist: polityczny klimat, który go ukształtował.

Then, through a cartoon-style security door - one of the original props from Dismaland, his dystopian theme-park installation - we cross from documentation into theatre.

The first rooms feel like stripped galleries: white, raw, with concrete floors and silver industrial air ducts. It can be seen as a deliberate aesthetic friction - the street or a warehouse repackaged as museum. Banksy’s work thrives on such contradiction - rebellion dressed as institution, vandalism sold with a time slot.

Every surface here bears something iconic. Saints of Banksy’s mythology - Bomb Hugger, Laugh Now, Barcode Leopard, GDP Rat, Stick Police, and many others are framed, captioned, and lit, their raw edges polished by the museum glow. White sculptures punctuate the space: a muscular Bullet Proof David; a famous elephant with strapped ballistic rocket. Some other walls depict destruction of war for freedom of Ukraine with rabble covered in his graffiti.

Potem, przez kreskówkowe drzwi bezpieczeństwa - jeden z oryginalnych rekwizytów z Dismaland, dystopijnej instalacji Banksy’ego w formie parku rozrywki – przechodzimy od dokumentacji do teatru.

Pierwsze sale przypominają ogołocone galerie: białe, surowe, z betonowymi podłogami i metalicznymi przemysłowymi kanałami wentylacyjnymi. Można to odczytać jako celowe estetyczne napięcie  - magazyn przemysłowy przepakowany w muzeum. Twórczość Banksy’ego żywi się takimi sprzecznościami  - bunt przebrany za instytucję, wandalizm sprzedawany na godziny.

Każda powierzchnia tutaj niesie coś ikonicznego. Święci Banksy’owej ikonografii – Bomb Hugger, Laugh Now, Barcode Leopard, GDP Rat, Stick Police i wiele innych prac - oprawione, opisane i oświetlone, ich surowy przekaz wypolerowany muzealnym blaskiem. Przestrzeń punktują też białe rzeźby: muskularny Bullet Proof David czy słynny słoń z przypasaną rakietą dalekiego zasięgu. Inne ściany z kolei starają się oddać ogrom zniszczeń podczas wojny o wolność Ukrainy, gdzie zniszczone ściany pokrywają graffiti Banksy’ego.

On one of the walls hangs Love Is in the Bin, the shredded remains of Girl with Balloon from its notorious Sotheby’s moment. We see the self- destructive mechanism that devoured half the canvas as the auctioneer’s hammer fell - a perfect metaphor for art devouring itself under capitalism’s spotlight.

Na jednej ze ścian wisi Love Is in the Bin, czyli postrzępione szczątki Girl with Balloon z jej słynnego momentu w Sotheby’s. Widzimy mechanizm autodestrukcji, który pożarł połowę płótna w chwili, gdy opadł młotek licytatora - idealną metaforę sztuki pożerającej samą siebie w świetle kapitalistycznych reflektorów.

A mural of Love Is in the Air dominates one corridor, a protestor frozen mid-throw, in his hand flowers instead of a weapon. Visitors instinctively pose beside it, smiling to the camera - revolution turned into Instagram backdrop.

Mural Love Is in the Air dominuje jeden z korytarzy - protestant zastygły w półrzucie, w dłoni trzyma nie broń, lecz kwiaty. Odwiedzający instynktownie pozują obok niego, uśmiechając się do aparatu  -  rewolucja zamieniona w instagramową dekorację.

The atmosphere in those rooms hums with tension: satire made sacred, protest institutionalised. More familiar images - No Ball Games, Donut Van, Girl with Balloon - cluster around like echoes from a collective conscience. A small screen plays an animated short about the girl and her balloon, turning sentimentality into something even more fragile and haunting. A reconstruction of the Walled Off Hotel’s facade, guarded by a chained chimpanzee, reminds us that Banksy’s world blends absurdity with menace.

Atmosfera w tych salach jest pełna napięcia: satyra wyniesiona do rangi sacrum, protest zinstytucjonalizowany. Bardziej znajome obrazy - No Ball Games, Donut Van, Girl with Balloon - zgromadzone są wokół jak echo zbiorowej podświadomości. Na małym ekranie prezentowana jest krótka animacja o dziewczynce i jej balonie, zamieniając sentymentalność w coś jeszcze bardziej kruchego i jednocześnie strasznego. Rekonstrukcja fasady Walled Off Hotel, strzeżonej przez przykutego łańcuchem szympansa, przypomina, że świat Banksy’ego miesza absurd z grozą.

The next room is darker, its atmosphere even heavier. One side is dominated by a huge recreation of Devolved Parliament, the absurdist canvas in which the House of Commons is filled with chimpanzees. The atmosphere is half-cathedral, half-circus. Nearby hang Lenin in Sight, Morons, and other provocative works. Opposite, an enormous mural depicts a Judge Beating a Protestor (recently removed from the facade of Queen’s Building in London). In the corner of the same wall there is I Fought the Law and I Won and I cannot decide if it hints at hope to win, or simply necessity of defiance and persistence, even when the win may be small and symbolic.

Kolejna sala jest ciemniejsza, a jej atmosfera jeszcze cięższa. Jedną ze ścian dominuje ogromna rekonstrukcja Devolved Parliament, absurdystycznego płótna, na którym Izbę Gmin brytyjskiego parlamentu wypełniają szympansy. Atmosfera jest trochę jak w katedrze, a trochę jak w cyrku. W pobliżu wiszą Lenin in Sight, Morons i inne prowokacyjne prace. Naprzeciwko rozciąga się monumentalny mural przedstawiający Judge Beating a Protestor (usunięty ostatnio z Queen’s Building w Londynie). W rogu tej samej ściany znajduje się I Fought the Law and I Won - i nie potrafię zdecydować, czy sugeruje ono nadzieję na zwycięstwo, czy raczej konieczność nieustannego sprzeciwu i wytrwałości, nawet jeśli wygrana jest mała i wyłącznie symboliczna.

Behind that wall, the exhibition turns inward. Here is Banksy’s dialogue with art history - his re-seen masterpieces. Sunflowers from Petrol Station, where Van Gogh’s blossoms have withered, Show Me the Monet, where the lily pond is choked with shopping carts. Graffiti Village, CCTV Countryside, The Banality of the Banality of Evil, Vettriano’s Lovers, even Simon Cowell Judges the Ballet. These rewritings are not mere vandalism of classics; they show how the world itself – through consumerism, surveillance, environmental degradation, mass production, loss of privacy - has become the vandalised canvas.

Some of these works have been planted in Banksy’s famous museum “pranks”. For example, in October 2003, Banksy entered Tate Britain disguised as a pensioner and installed Crimewatch UK Has Ruined the Countryside for All of Us in a vacant gallery slot. On 13 March 2005, he placed works simultaneously in four major New York museums - the Met, MoMA, the Brooklyn Museum, and the American Museum of Natural History - using a fake beard/hat to blend in as a visitor, and strong glue to fix the painting to the wall. This is an example of Banksy’s method of infiltration and critique: entering elite cultural institutions unannounced to place his own work, thereby questioning notions of legitimacy, curation and who gets to decide what art is. It also highlights his interest in institutional critique: by placing the work “inside” the system, he forces the system to respond (remove it, comment on it, etc.).

Kolejna część tej wystawy to dialog Banksy’ego z historią sztuki – jego „ponownie zobaczone” arcydzieła. Sunflowers from Petrol Station, w których słoneczniki Van Gogha zwiędły; Show Me the Monet, gdzie staw lilii dławią wózki sklepowe. Graffiti Village, CCTV Countryside, The Banality of the Banality of Evil, Vettriano’s Lovers, a nawet Simon Cowell Judges the Ballet. Te przeróbki nie są zwykłym wandalizowaniem klasyków; pokazują raczej, że sam świat - poprzez konsumpcjonizm, inwigilację, degradację środowiska, masową produkcję, utratę prywatności - stał się zdewastowanym płótnem.

Część z prezentowanych tu prac została „podrzucona” w słynnych muzealnych „psikusach” Banksy’ego. Na przykład w październiku 2003 roku Banksy wszedł do Tate Britain przebrany za emeryta i umieścił Crimewatch UK Has Ruined the Countryside for All of Us w jednym z wolnym miejsc na ścianie. 13 marca 2005 roku umieścił swoje prace jednocześnie w czterech głównych nowojorskich muzeach - Met, MoMA, Brooklyn Museum oraz American Museum of Natural History - używając fałszywej brody i kapelusza, by wmieszać się w tłum, oraz mocnego kleju, by przytwierdzić obrazy do ściany. To przykład metody infiltracji i krytyki Banksy’ego: wchodzenia niepostrzeżenie do elitarnych instytucji kultury, by ulokować tam własną pracę, a tym samym zakwestionować pojęcia legitymizacji, kuratorstwa i tego, kto ma prawo decydować, czym jest sztuka. Podkreśla to również jego zainteresowanie krytyką instytucjonalną: umieszczając pracę „wewnątrz” systemu, zmusza system do reakcji (usunięcia jej, skomentowania itd.).

A side corner amplifies industrial tension: brick walls, streaked with deep red and cobalt blue light, showcase Banksy’s August 2024 London animal series. A mountain goat balances precariously, a gorilla lifts a shutter to reveal a sea lion and escaping birds, glowing eyes peer from the shadows, and a cat arching close to a scratched wall.

Boczny zakątek tej sali wystawowej potęguje industrialne napięcie: ceglane ściany, spowite głęboką czerwienią i kobaltowym błękitem laserowego światła, prezentują londyńską serię zwierzęcą Banksy’ego z sierpnia 2024 roku. Koziorożec balansuje na samej krawędzi ściany, goryl podnosi roletę, odsłaniając uchatkę i uciekające ptaki, jarzące się oczy wyglądają z cienia, a kot wygina grzbiet tuż przy podrapanej ścianie.

Alma

Tonight, we had dinner at the hotel’s restaurant, Alma. It serves Peruvian fusion and international dishes, with a focus on traditional and local ingredients. And yes - once again, we started with ceviche (it’s getting slightly ridiculous how often we’ve had it in Peru, I know), and once again it didn’t disappoint. The alpaca and chicken dishes were both cooked to perfection - flavourful, tender, and beautifully plated.

Dziś zjedliśmy kolację w hotelowej restauracji Alma. Serwują tam dania kuchni peruwiańskiej fusion i międzynarodowej, z naciskiem na używanie tradycyjnych, lokalnych składników.
I tak, znowu zaczęliśmy od ceviche (wiem, to już trochę absurdalne, jak często jemy to w Peru), ale znowu się nie zawiedliśmy. Dania z alpaki i kurczaka były przygotowane perfekcyjnie - smaczne i pięknie podane.

It was a relaxed, quiet dinner. We turned in early since tomorrow is our first full day with a local guide, and we’ve got a relatively early start. But before bed, I couldn't resist sneaking back into the restaurant after hours to grab a few clips of the interior without people. Mission accomplished.

To była spokojna, cicha kolacja. Po niej postanowiliśmy pójść od razu spać, bo jutro pierwszy pełny dzień z lokalnym przewodnikiem i start mamy dość wcześnie. Ale przed snem nie mogłam się powstrzymać i wróciłam do restauracji po godzinach, żeby nakręcić kilka ujęć wnętrza bez ludzi. Misja zakończona sukcesem.

Mantay Modern Art Gallery

On the way to our hotel we spotted a gallery and figured we would pop in. It turned out to be the Mantay Modern Art Gallery, and little did I know during this visit that it was inside the Palacio del Inka, where we will stay during the last days of this trip. The Mantay gallery is focused on showcasing major contemporary Peruvian artists.

They currently have an exhibition called “Mitológica” by Luis “Mamanka” Sifuentes, which runs from January through April 2025. It includes diverse pieces in various materials (bronze patinated, alabaster, etc.), exploring themes like love, fear, desarraigo (rootlessness), desire, and the animalistic side of things.

W drodze do naszego hotelu zauważyliśmy galerię sztuki i postanowiliśmy zajrzeć do środka. Okazało się, że to Galeria Sztuki Współczesnej Mantay, i nie wiedziałam wtedy jeszcze, że znajduje się ona w Palacio del Inka – hotelu, który mamy zabukowany na ostatnie dni tej podróży. Galeria Mantay skupia się na prezentowaniu współczesnych peruwiańskich artystów.

Obecnie znajduje się tam wystawa zatytułowana „Mitológica” autorstwa Luisa „Mamanki” Sifuentesa, która trwa od stycznia do kwietnia 2025 roku. Zgromadzone prace wykonane są z różnych materiałów (brąz patynowany, alabaster, itd.) i poruszają tematy takie jak miłość, strach, desarraigo (oderwanie od korzeni), pragnienia, czy zwierzęca natura człowieka

The place also has a boutique gallery shop which supports a social project – the Mantay shelter for teenage mothers and their children. Some of the work sold is made in workshops of the shelter, and the proceeds go towards that project.

I treated myself to a pair of silver earrings in the shop 😊

Na miejscu znajduje się również  sklep, który wspiera projekt społeczny – schronisko Mantay dla nastoletnich matek i ich dzieci. Część przedmiotów dostępnych w sprzedaży powstaje w warsztatach tego schroniska, a dochód ze sprzedaży jest przeznaczony na jego działalność.

Kupiłam sobie tam zatem srebrne kolczyki 😊