Winter Lights 2025 part 2

See Winter lights 2025 part 1

Next, we find ourselves traversing the Chancellor Passage, where we stop for a moment at the permanent installation bit.fall by Julius Popp from Germany. This artwork (featured in my blog in 2024) is made of a cascading display of words, formed by thousands of precisely timed falling water droplets.

Następnie przechodzimy przez Chancellor Passage, gdzie zatrzymujemy się na chwilę przy stałej instalacji bit.fall autorstwa Juliusa Poppa z Niemiec. Ta praca (która znajdziecie już na na moim blogu w opisie festiwalu z zeszłego roku) składa się z kaskadowego pokazu słów, uformowanych przez tysiące precyzyjnie zsynchronizowanych spadających kropel wody.

Our exploration continues past "The Clew," a structure of 100 red lights encircling the Cubitt Steps Bridge (see also my previous year entry).

Kontynuując naszą trasę mijamy teraz „The Clew”, konstrukcję składającą się ze 100 czerwonych świateł otaczających Cubitt Steps Bridge (zobacz także mój wpis z zeszłego roku).

We then arrive at the Mackenzie Walk to view Aj Vana Be. This installation, crafted from 32 stacked bathtubs salvaged from socialist-era high-rise apartments, powerfully underscores the urgent need for water conservation.

Następnie docieramy do Mackenzie Walk, aby zobaczyć Aj Vana Be. Ta instalacja, wykonana z 32 wanien ustawionych jedna na drugiej, odzyskanych z apartamentowców z czasów socjalizmu, podkreśla pilną potrzebę oszczędzania wody.

At Riverside Circa, another light installation beautifully visualizes circadian and circannual rhythms. Each of the twelve light fixtures corresponds to the average light level for a specific month of the year, reflecting seasonal changes. On the other side there is a line of sparkling Christmas trees.(see the video clip as no pictures). On the other side there is a line of sparkling Christmas trees.

W Riverside Circa kolejna instalacja świetlna wizualizuje rytmy dobowe i okołoroczne. Każda z dwunastu opraw świetlnych odpowiada tu średniemu poziomowi światła w konkretnym miesiącu w roku, odzwierciedlając zmiany sezonowe (stąd jest tylko video). A po drugiej stronie ciągnie się linia świecących na złoto świątecznych choinek.

Westferry Circus consistently hosts impressive installations, and this year is no exception. "Error" by Vendel & de Wolf from the Netherlands takes center stage. Inspired by the role of errors in DNA and mutations in natural selection, "Error" is an abstract piece connecting universal randomness to technological chance.

Westferry Circus niezmiennie jest miejscem imponujących instalacji i ten rok nie jest wyjątkiem. Centralne miejsce zajmuje tu „Error”  firmy Vendel & de Wolf z Holandii. Zainspirowany rolą błędów w DNA i mutacjami w doborze naturalnym, „Error” jest abstrakcyjnym dziełem, opowiadającym o uniwersalnej i technologicznej przypadkowości.

In Columbus Courtyard, we find the "Wave" by the British Squidsoup collective. Approximately five hundred suspended orbs create the illusion of a breaking ocean wave.

Na Columbus Courtyard znajdujemy „Wave” autorstwa brytyjskiego kolektywu Squidsoup. Około pięćset zawieszonych kul tworzy tu iluzję rozbijającej się fali oceanicznej.

On Wren Landing, "Stitching Light," a collaboration between British and Bangladeshi artists, presents a poignant narrative. Utilizing traditional Bangladeshi materials like saris and jute, along with illuminated thread, the artwork shares the real-life stories of Bangladeshi women who have migrated to England.

Na Wren Landing „Stitching Light”, współpraca brytyjskich i bangladeskich artystów, przedstawia poruszającą opowieść. Wykorzystując tradycyjne bangladeskie materiały, takie jak sari i juta, a także iluminowane nici, ta instalacja opowiada prawdziwe historie kobiet które wyemigrowały z Bangladeszu do ​​Anglii.

Finally, in Cabot Square, the "Evanescent Droplets" by Atelier Sisu (Australia and Peru) tries to capture the fleeting nature of existence through the form of the soap bubble.

Na koniec, na Cabot Square, „Evanescent Droplets” autorstwa Atelier Sisu (Australia i Peru) próbuje uchwycic ulotną naturę bytu poprzez formę bańki mydlanej.

Winter Lights 2025 part 1

Canary Wharf’s Winter Lights festival makes its much-anticipated return to London for its ninth year. This year's trail features 12 impressive temporary installations alongside the well-loved permanent light artworks.

We begin our exploration with Artificial Humans, an installation by Atelier Haute Cuisine from Belgium, located between Adam’s Plaza and the Crossrail Place roof. Developed with the assistance of AI (DALL-E), this piece portrays figures hunched over their something, seemingly their mobiles  (although mobiles are not explicitly presented) - a commentary on modern life. Despite the figures being glowing with a warm light, they carry a sense of detachment, reflecting the emotional disconnect often seen in today’s society.

Po raz dziewiąty powraca do Londynu Festiwal „Winter Lights” w Canary Wharf. Tegoroczna trasa obejmuje 12 imponujących tymczasowych instalacji obok permanentnych espozycji sztuki świetlnej.

Naszą wizytę rozpoczynamy od Artificial Humans, instalacji autorstwa Atelier Haute Cuisine z Belgii, znajdującej się między Adam’s Plaza a dachem Crossrail Place. Zaprojektowana przez AI (DALL-E) praca przedstawia postaci ludzi pochylonych nad czymś, prawdopodobnie telefonami (choć telefony nie są same w sonie widoczne)  i jest komentarzem do współczesnego życia. Pomimo że postacie świecą ciepłym światłem, wydają się być odizolowane i emocjonalnie niedostępne.  

We then traverse Canary Wharf in the fading pre-sunset light, on our way towards Union Square. Along Bellmouth Passage at Crossrail Place Quayside, we discover vibrant new murals created by UK-based female artists for the Global Street Art’s London Mural Festival.  

Następnie w słabnącym świetle dnia przemierzamy Canary Wharf, kierując się do Union Square. Wzdłuż Bellmouth Passage w Crossrail Place Quayside odkrywamy nowe murale stworzone przez artystki z Wielkiej Brytanii z okazji London Mural Festival organizowanego przez Global Street Art.

At Union Square, we admire Portal by Lucid Creates, a monumental public art installation that stands 13 meters tall. The interior is lined with shifting, diffused LEDs, and the exterior covered withs mirrors seamlessly blends into the cityscape leaving visitors momentarily unsure of what is tangible and what is merely a reflection.

Na Union Square podziwiamy Portal autorstwa Lucid Creates, monumentalną publiczną instalację o wysokości 13 metrów. Wnętrze jest wyłożone diodami LED świecącymi zmieniającym się rozproszonym światłem, a zewnętrzna część instalacji, pokryta lustrami idealnie wtapia się w miejski krajobraz, pozostawiając zwiedzających na chwilę w niepewności, czy to, na co akurat patrzą jest realne, czy jest jedynie odbiciem.

Just around the corner on Water Street, we come across a giant bird installation by Luminariste. It is composed of 64 sections of fluorescent tubes, and the light sequences are modelled on birds in various phases of flight This piece quickly becomes one of my favourites.

Tuż obok, na Water Street natrafiamy na gigantyczną instalację przedstawiającą ptaki autorstwa Luminariste. Składa się ona z 64 sekcji świetlówek, a sekwencje świetlne są wzorowane na różnych fazach ptasiego lotu. Ta praca szybko staje się jedną z naszych ulubionych.

 Feeling hungry, we head to a street food corner of the festival to indulge in some burritos and doughnut “hot dogs.”

Zdecydowanie zgłodnieliśmy, więc udajemy się do rejonu festiwalu z jedzeniem ulicznym, gdzie pożeramy burrito i pączkowe „hot dogi”.

As darkness settles in, we head to Montgomery Square to see Mirage by Atelier Sisu (the artists are from Australia and Peru). Mirage is a large installation that examines the impact of social media on our perception of reality.

Gdy mrok się pogłębia, udajemy się na Montgomery Square, aby zobaczyć Mirage autorstwa Atelier Sisu (artyści pochodzą z Australii i Peru). Mirage to duża instalacja, która ma skłaniać do refleksji nad wpływem mediów społecznościowych na nasze postrzeganie rzeczywistości.

In contrast, Positive Spin at Jubilee Place fails to capture our attention, especially due to the crowd. This 5.5-meter-high structure, inspired by beachfront arcades, appeared to engage the children more than the adults.

The Eden Dock was also congested, but this time we chose to brave the crowds in order to see the Illusion Hole by UxU studio from Taiwan. Its precise and geometric arrangements create a captivating effect, as if light is being channelled into a swirling black hole on the water.

Natomiast Positive Spin w Jubilee Place nie przykuwa naszej uwagi, być może z powodu tłumu. Ta 5,5-metrowa konstrukcja, inspirowana grami z nadmorskich pasaży, wydawała się bardziej angażować dzieci niż dorosłych.

 Eden Dock również był zatłoczony, ale tym razem postanowiliśmy stawić czoła tłumom, aby zobaczyć Illusion Hole studia UxU z Tajwanu. Precyzyjny geometryczny układ tej instalacji tworzy efekt, jakby światło było kierowane do wirującej czarnej dziury na wodzie.

Tim Burton

The Design Museum in London offers a rare opportunity to tumble down the rabbit hole into Tim Burton’s mind. And tumble we did. Running until 26 May 2025, The World of Tim Burton is a fantastical, slightly eerie, and utterly enchanting exhibition that invites visitors to explore the creative universe of the man behind Beetlejuice, Edward Scissorhands, and The Nightmare Before Christmas.

Design Museum w Londynie daje niepowtarzalną okazję, by zajrzeć do świata wyobraźni Tima Burtona i nie zawahaliśmy się z niej skorzystać. Wystawa The World of Tim Burton, otwarta jest do 26 maja 2025 roku i jest to fantastyczna, nieco mroczna, ale pełna uroku podróż po świecie jednego z najbardziej charakterystycznych twórców współczesnego kina – autora takich filmów jak Sok z żuka, Edward Nożycoręki czy Miasteczko Halloween.

Before we entered the gallery we were distracted for a moment by the “Barbie” exhibition.

Zanim weszliśmy do galerii rozproszyły nas na chwilę elementy wystawy poświęconej Barbie.

The journey begins in Burbank, California—a place Burton once described as “Anywhere, USA.” Here, we find early sketches, stop-motion experiments, and even a rejection letter from Disney praising his imagination but noting the similarity to Dr Seuss. A replica of Burton’s cluttered desk, complete with watercolours, doodles, and a Curse of Frankenstein mug, offers a glimpse into his formative years.

Zwiedzanie zaczyna się w Burbank w Kalifornii – miejscu, które sam Burton określił kiedyś jako „gdziekolwiek w USA”. W tej części wystawy można zobaczyć jego pierwsze szkice, eksperymenty z animacją poklatkową, a także list od Disneya, w którym studio zachwyca się jego wyobraźnią, ale sugeruje, że jego styl za bardzo przypomina Dr. Seussa. Odtworzono tu również biurko młodego Burtona – pełne farbek, bazgrołów i kubka z motywem Curse of Frankenstein.

The next section delves into Burton's fascination with carnivals, horror films, and stop-motion animation. His early works were heavily influenced by a love for the grotesque and fantastical. The exhibition features sketches and models from these early stop-motion films, capturing his obsession with fantasy and festivity.

Kolejna część ekspozycji skupia się na inspiracjach Burtona: cyrku, karnawale, horrorze i animacji poklatkowej. Widać tu wyraźnie jego fascynację groteską i światem dziwności. W gablotach można podziwiać szkice i modele z jego pierwszych projektów animacyjnych – pełnych fantazji i absurdalnego humoru.

Then we step into Burton's cinematic universes, where thirteen key films are showcased. Unique ‘shadow box’ walls with internal lighting and silhouettes of recognisable filmic worlds bring characters like Jack Skellington and Edward Scissorhands to life. It's incredibly creative—and quite beautiful, too. This vivid installation explores how Burton’s imagination has shaped some of cinema’s most iconic landscapes.

Potem wkraczamy do filmowych światów Burtona – trzynaście najważniejszych filmów zostało zaprezentowanych w formie teatralnych "shadow boxów", z podświetlanymi tłami i charakterystycznymi sylwetkami postaci/miejsc z tych filmów. To wyjątkowa okazja, by zobaczyć, jak styl Burtona wpływał na kształtowanie całych filmowych rzeczywistości.

A winding corridor, reminiscent of the Beetlejuice after-world, leads us into a gallery-style display of Burton’s drawings. From early sketches to unrealised projects, this section showcases his prolific output as an artist and visual storyteller. It’s a testament to his gift for crafting compelling narratives through illustration alone.

Długi, zakręcony korytarz przypominający zaświaty z Soku z żuka prowadzi nas do galerii rysunków Burtona. Znajdują się tu zarówno jego wczesne szkice, jak i projekty, które nigdy nie doczekały się realizacji. Ta część wystawy pokazuje, jak bogata jest jego wyobraźnia i jak umiejętnie potrafi opowiadać historie samym obrazem.

The final section moves beyond cinema, exploring Burton’s creative endeavours in books, music videos, and collaborations with designers inspired by his "Burtonesque" aesthetic. Concluding our journey is a specially commissioned short film that provides insight into Burton’s creative process and includes interviews with key collaborators.

This “Beyond Film” section also highlights Burton’s impact on the fashion industry. It showcases collaborations with designers who have drawn inspiration from his work, including Alexander McQueen’s "Supercalifragilisticexpialidocious" collection, which reflects Burton’s dark romanticism and imaginative flair.

W ostatniej części wystawy wychodzimy poza kino. Zobaczymy tu książki ilustrowane przez Burtona, jego projekty do teledysków i wyniki współpracy z artystami oraz projektantami, którzy czerpią z jego charakterystycznego stylu. Uwagę przyciąga zwłaszcza zrekonstruowane kino Avalon – miejsce, w którym Burton spędzał godziny jako nastolatek.

W tej części wystawy znajdziemy też modowe nawiązania – między innymi projekty Alexandra McQueena, który inspirował się mroczną estetyką Burtona. Jego kolekcja Supercalifragilisticexpialidocious to prawdziwa uczta dla fanów gotyckiego romantyzmu.

Sarum Lights 2024

This week, Salisbury Cathedral unveiled a new light and sound experience, elegantly crafted by Luxmuralis for the latest edition of Sarum Lights. This immersive event transformed the Cathedral into a canvas of light, filling both its west front exterior and many places in the interior with mesmerizing projection installations.

W tym tygodniu Katedra w Salisbury zaprezentowała nowy spektakl światła i dźwięku, zaprojektowany przez Luxmuralis na potrzeby najnowszej edycji festiwalu Sarum Lights. Katedra zamieniła się w płótno na którym światłem malowane były obrazy – projekcje obejmowały zachodnią fasadę, jak i wiele miejsc wewnątrz katedry.

Entitled Time, this year’s spectacle delved deep into humanity’s complex relationship with time—a theme that resonates through the ages. From the intricate workings of clocks to the vast expanses of history, science, and art, visitors embarked on an journey of exploration how time has shaped our lives, influenced great thinkers, and inspired artists throughout history.

Tegoroczny spektakl zatytułowany Czas zagłębił się w złożoną relację ludzkości z czasem — temat, który rezonuje przez wieki. Od skomplikowanych mechanizmów zegarów po rozległe obszary historii, nauki i sztuki, projekcje skłaniały do myślenia, jak czas kształtował nasze życie, wpływał na wielkich myślicieli i inspirował artystów na przestrzeni dziejów.

As guests wandered through the Cathedral, they were treated to stunning projections that illustrated the profound narrative of time, with evocative visuals and quotations from H.G. Wells’ The Time Machine.

This year extra addition was an interactive installation titled ‘A Note to Myself.’ It encouraged attendees to pen messages to their younger, current or future selves.

Kilka różnych projekcji ilustrowało narrację na temat czasu, z sugestywnymi wizualizacjami i cytatami z Wehikułu Czasu H.G. Wellsa.

W tym roku festiwalowi towarzyszyła dodatkowo interaktywna instalacja zatytułowana „Notatka do siebie”. Zachęcała ona uczestników do napisania wiadomości do młodszych, obecnych lub przyszłych wersji samego siebie.

Viola's room

We had a pleasant experience at the Art of the Brick, although the exhibition itself was not particularly big. As such, before heading home, we decided to check out the famous Viola’s Room. But first, we stop by the Upmarket Brick Lane Food Hall for some street food. This food market is rather big offering a diverse selection of options, and since we arrived early, it is pleasantly uncrowded.

Nasza wizyta w Art of the Brick była raczej udana, ale sama wystawa nie była szczególnie duża. Dlatego też przed powrotem do domu postanowiliśmy zahaczyć o słynny Viola’s Room.  Ale najpierw zatrzymujemy się w Upmarket Brick Lane Food Hall na street food. Ta hala targowa oferuje różnorodne potrawy głównie kuchni azjatyckiej, a ponieważ zjawiamy się wcześnie, omijają nas tłumy i kolejki.

Viola’s Room is an immersive experience that transports a small group of participants—capped at six, though our group consisted of just five—through a dimly lit dreamscape as Helena Bonham-Carter narrates Daisy Johnson’s story (an adaptation of a gothic mystery by Barry Pain called The Moon-Slave ).

 “Follow the light” is a very simple instruction from the immersive theatre company Punchdrunk, and that we do. Barefoot. And with headphones on.

The experience unfolds linearly, allowing us to walk through the narrative as if we are inside of the story. The light guides us and we follow it like human moths drawn to a flame, often brushing against the walls of narrow corridors, feet encountering different textures that match the storyline: it feels sometimes like walking through a soft sand, and the other times like stepping on old polished wood, soft carpets or grass and tree roots. It is not for people with claustrophobia I must say. The pathway is often narrow and the light is usually scarce apart from a few vividly crafted scenes illustrating the turning points of the story (the banquet hall, the lights in the garden, the tree with ballet shoes, to name just a few – they are beautifully created, with great attention to details and quite lavish imagination). Traversing this dreamscape feels very much like sleepwalking, moving through the surreal landscape of someone else’s dream. The atmosphere is exciting but tinged with a subtle layer of anxiety and foreboding that keeps us on our toes. Once the narrative reaches its conclusion (I am not going to talk about the plot to not spoil it for future visitors) we are treated to a warm foot bath and fluffy towels, allowing us to reorient ourselves before donning our shoes. Finally, we stop for a drink in a dimly illuminated bar.

Viola’s Room to teatr immersyjny, który przenosi małą grupę uczestników — ograniczoną do maksymalnie sześciu osób, chociaż nasza grupa składała się z zaledwie pięciu — do oświetlonego przygaszonym światłem świata snów, podczas gdy Helena Bonham-Carter opowiada historię napisaną przez Daisy Johnson (chociaż warto dodać, że jest to adaptacja gotyckiej noweli Barry’ego Paina zatytułowanej The Moon-Slave).

„Podążaj za światłem” to bardzo prosta instrukcja od Punchdrunk, grupy teatralnej odpowiedzialnej za ten spektakl i to dokładnie robimy. Boso. I w słuchawkach.

Cała historia rozwija się liniowo, pozwalając nam przejść przez narrację, jakbyśmy byli jej częścią. Światło nas prowadzi, a my podążamy za nim niczym ludzkie ćmy, często ocierając się o ściany wąskich korytarzy, podczas gdy stopy napotykają różne faktury, pasujące do aktualnej fabuły: czasami wydaje się, że idziemy po miękkim piasku, a innym razem, że stąpamy po starym polerowanym drewnie, miękkich dywanach lub trawie i korzeniach drzew. Myślę sobie, że to dobrze, że nie mamy z Marcinem klaustrofobii. Ścieżka jest często wąska, a światło zwykle skąpe, poza kilkoma barwnie wykreowanymi scenami ilustrującymi punkty zwrotne opowieści (sala bankietowa, światła w ogrodzie, drzewo obwieszone baletkami, żeby wymienić tylko kilka – są one pięknie stworzone, z wielką dbałością o szczegóły i polotem wyobraźni). Przemierzanie tych instalacji przypomina trochę lunatykowanie, jakbyśmy poruszali się przez surrealistyczny krajobraz czyjegoś snu. Atmosfera jest ekscytująca, ale podszyta subtelną warstwą niepokoju i złego przeczucia, które trzymają nas cały czas w napięciu. Gdy narracja dobiega końca (nie będę opowiadać o fabule, żeby nie zepsuć nikomu zabawy), czeka na nas ciepła kąpielą stóp i swieże ręczniki. Na koniec, już z butami na nogach, zatrzymujemy się na drinka w nastrojowo oświetlonym barze.

On our way back, we decide to stop by the Outernet to see if there are any new presentations on display. To our delight, there are! We linger for about half an hour. Check them out!

W drodze powrotnej postanawiamy zatrzymać się przy Outernet, aby sprawdzić, czy są jakieś nowe prezentacje. Ku naszej uciesze, są! Zatrzymujemy się więc na około pół godziny. Poniżej nasza krótka video relacja.

Afterwards, we head over to the Bao Spot on Newport Street to keep our street food theme going strong. Just a few meters away, we can’t resist popping into Donutelier, which has gained a reputation as the best doughnut shop in London. We grab a selection of their fantastic doughnuts to enjoy as a sweet treat before catching the train home (and then at home). And we also get some free sweets at the train station, too. Marcin likes them, me - not so much.

Następnie udajemy się do Bao Spot na Newport Street, aby podtrzymać dzisiejszy motyw przewodni, czyli street food. Kilka metrów dalej nie możemy się też oprzeć, by nie wpaść do Donutelier, który zyskał reputację najlepszego sklepu z pączkami w Londynie. Kupujemy kilka ich fantastycznych pączków, aby cieszyć się nimi jako słodką przekąską przed złapaniem pociągu do domu (i w domu). A jeszcze dostajemy darmowe słodycze na stacji Waterloo. Marcin je zjada, bo mi tak średnio smakują.