The sea of bluebells

We have just realised it is a season for bluebells. And we also started to learn (by trials and errors method, obviously) how to make proper reels on Instagram. Thus, we have decided to combine two things and drive to the woods belonging to the Hinton Ampner. I am a bit tired, to be honest; this week was tough at work, and we are not yet completely recovered from COVID. But the weather is lovely, and we have never visited Hinton Ampner before. The house is closed today, but we stroll around the gardens and then take a walk to the woods, and there we encounter a proper violet sea of bluebells. It must be just the perfect time as they bloom in abundance. It took us quite a few hours to take pictures and record all the clips we wanted, but it was big fun. My feet are hurting now, and I am so exhausted I will sleep like a baby tonight. See below what we have experienced today (some of the images are just mobile phone snaps).

Właśnie zdaliśmy sobie sprawę, że to sezon na dzwonki. Zaczęliśmy też uczyć się (oczywiście metodą prób i błędów), jak robić właściwe szpule na Instagramie. Postanowiliśmy zatem połączyć te dwie rzeczy i udaliśmy się do lasów należących do Hinton Ampner. Szczerze mówiąc, jestem dzisiaj trochę zmęczona; ten tydzień był ciężki w pracy, a my nie doszliśmy jeszcze całkiem do siebie po COVIDzie. Ale pogoda jest piękna, a my nigdy wcześniej nie odwiedziliśmy Hinton Ampner, więc nie ma co gnuśnieć w domu. Sam dworek jest dziś zamknięty, ale spacerujemy po ogrodach, a potem idziemy trasa przez należące do posesji lasy i tam napotykamy prawdziwe fiolotowe morze dzwonków. Musieliśmy trafić w idealny czas, kiedy kwitną one najobficiej. Kilka godzin zajęło nam zrobienie zdjęć i nagranie wszystkich klipów, które chcieliśmy nagrać, ale zabawa była przednia. Bolą mnie teraz stopy i jestem tak wyczerpana, że będę dziś spać jak niemolak. W galerii jak zawsze podsumowanie, czego doświadczyliśmy (niektóre obrazy to tylko zdjęcia z telefonu komórkowego, więc jakość trochę ograniczona).

Furzey Gardens

A short visit to Furzey Gardens today to see the autumn colours. Surprisingly, first thing I notice are crocuses. Wrong season buddies, what are you doing!

But the rest of the gardens is totally autumnal, the trees in orange and reds’ bonanza, dahlias in full bloom, pumpkins ready for the harvest. The day is surprisingly sunny and warm, too.

Krótka wizyta dzisiaj w Furzey Gardens, aby zobaczyć jesienne kolory. Co zaskakujące, pierwszą rzeczą, którą zauważam, są … krokusy. Nie ta pora roku, chłopaki, co wyprawiacie!

Natomiast reszta ogrodów jest całkowicie jesienna, drzewa mienią się w słońcu w nasyconych barwach złota, pomarańczy i czerwieni, dalie w pełnym rozkwicie, dynie gotowe do zbiorów. Dzień też jest zaskakująco słoneczny i ciepły.

After a stroll in the gardens, we pop in for the late lunch to the nearby Trusty Servant in Minstead.

Po spacerze w ogrodach wpadamy na późny lunch do pobliskiego Trusty Servant w Minstead.

The Water of Leith

Time to burn a small fraction of the calories from the afternoon tea. We decided to go to the Water of Leith Walkway and stroll down the river from Leith to the Dean Village. On the way to the river, we pass a huge mural taking the whole side of the building at North Junction Street. It supposedly depicts Leith's historic connection with the sea.

Czas spalić niewielki ułamek kalorii z afternoon tea. Postanowiliśmy udać się do trasy znanej jako ”Water of Leith”  i dojść spacerem do Dean Village. W drodze do rzeki mijamy ogromny mural zajmujący całą ścianę budynku przy North Junction Street. Mural ten przedstawia historyczne połączenie dzielnicy Leith z morzem.

 The Water of Leith Walkway is designated as an Urban Wildlife Site, and as expected, there is a lot of greenery around.

Water of Leith Walkway posiada status „Urban Wildlife Site” (miejski obszar dzikiej przyrody) wiec zgodnie z oczekiwaniami znajdujemy dużo zieleni.

As we walk, we do not always stick to the river.  In some sections we stroll through the new-town streets of Edinburgh, admiring its beautiful houses. There is one particularly worth attention - the Cactus House on the Henderson Row. The owners of this house adorn the front entrance with peculiar cactus display. Just look at the huge armchair all covered in succulents!

Podczas naszego spaceru nie trzymamy się jednak kurczowo rzeki. Na niektórych odcinkach spacerujemy po ulicach nowego miasta, podziwiając jego naprawdę piękną architekturę. Na dłuższą chwilę zatrzymujemy się przy  Kaktusowy Domu na Henderson Row. Właściciele tej posesji ozdobili frontowe wejście osobliwą wystawą kaktusów. Popatrzcie tylko na ogromny fotel pokryty sukulentami!

At the Stockbridge some nice passers-by make us look down the bridge to see a statue in the water.

Kiedy docieramy do Stockbridge para miłych przechodniów każe nam spojrzeć w dół mostu, aby zobaczyć stojący w wodzie posąg.

We pass the impressive (single span across the river) stone bridge from 1824  - St Bernard’s Bridge. The steps and added archways were built in 1887. Not long from here, we get to the St Bernard’s well. The Well (really a pumphouse) is built in form of a classical-style temple with ten Doric columns surrounding the statue of the Greek goddess of health Hygeia.  The natural spring that starts here was rumoured by the locals to have health-giving properties.

Mijamy okazały (jedno przęsło przez rzekę) kamienny most z 1824 roku – most św. Bernarda. Schody i dodatkowe łuki zostały zbudowane w 1887 roku. Kilka chwil później docieramy do studni św. Bernarda. Studnia (a właściwie pompownia) jest zbudowana w formie świątyni w stylu klasycznym z dziesięcioma kolumnami doryckimi otaczającymi posąg greckiej bogini zdrowia Hygei. Wieść gminna niesie, że źródło, które się tutaj znajduje miało mieć właściwości zdrowotne.

In the small park on the site of Lindsay’s Mill, we stop to check on the three mills stones. These are not the traditional locally quarried millstones but much more sturdy ones, made from imported French quartz. When grain became cheaper to import from America, it was much drier than local grain so they needed a tougher stone.

Picture-wise, blame the photographer for the unintentional effect!

W małym parku na terenie Lindsay’s Mill zatrzymujemy się, aby obejrzeć trzy kamienie młyńskie. Nie są to tradycyjne kamienie z lokalnie wydobywanego surowca, ale znacznie mocniejsze, wykonane z importowanego francuskiego kwarcu. Kiedy import zboża z Ameryki stał się tańszy, docierające tu zboże był znacznie suchsze i twardsze niż zboże lokalne, więc potrzebne był także twardsze kamienie.

Jeśli chodzi o zdjecie to efekt niezamierzony, proszę winić fotografa, że nie patrzył co foci. ..;)

The most impressive bridge above the local river – the Dean Bridge - was designed and engineered by Thomas Telford, and was built in 1830. It is difficult to photograph it well due to the foliage around it.

Najbardziej imponujący most nad tutejszą rzeką – Dean Bridge – został zaprojektowany i wykonany przez Thomasa Telforda i został zbudowany w 1830 roku. Trudno go dobrze sfotografować ze względu na otaczającą go roślinność.

And so we are in the Dean Village, once a busy industrial place with hydro-powered mills to produce the city’s supplies of paper, fabric, and flour. It was home to 8 grain mills, a brewery, a distillery, chemical works, and a skin factory. The weather suddenly changes and it starts to rain so we grab the uber from here to go back to our hotel.

I tak dotarliśmy do Dean Village, niegdyś ważnego centrum przemysłowego z elektrowniami wodnymi, które umożliwiały produkcję papieru, tkanin i mąki. Mieściło się tu 8 młynów zbożowych, browar, gorzelnia, zakłady chemiczne i fabryka skór. Pogoda nagle się zmienia i zaczyna padać, więc łapiemy ubera i wracamy do hotelu.

The Vyne - first visit

After the visit to Hampton Court last summer, it only makes sense to call on The Vyne, a Tudor mansion built in the XVI century for Lord Sandys, Henry VIII's Lord Chamberlain (which later passed into the hands of the Chute family for about 300 years). Lord Sandys was remaining is a good grace of the King Henry the VIII, who even visited the Vyne three times, including a visit with his wife Katherine of Aragon and later with his back then mistress, Anne Boleyn.

The Vyne is located not far from Basingstoke, and it is a Grade I listed building.

Po wizycie w Hampton Court porzedniego lata nie ma chyba innej opcji, niż odwiedzić the Vyne, rezydencję Tudorów zbudowaną w XVI wieku dla lorda Sandysa, lorda szambelana Henryka VIII (rezydencja ta później przeszła w ręce rodziny Chute na około 300 lat). Lord Sandys pozostał w dobrych łaskach króla Henryka VIII, który nawet trzykrotnie odwiedził the Vyne, w tym jedna wizyta była z żoną Katarzyną Aragońską, a jedna z wówczas jeszcze kochanką, Anną Boleyn.

The Vyne znajduje się niedaleko Basingstoke i jest zabytkowym budynkiem klasy I.

To get to the house we stroll along a beautiful ornamental lake (3 1/2 acres or so) formed from former fishponds and fed by the Wey Brook.

Droga do rezydencji prowadzi wzdłuż pięknego, ozdobnego jeziora (około 3,5 akrów) utworzonego z dawnych stawów rybnych i zasilanego przez Wey Brook.

The classical portico (pictured below) on the riverside was added in XVII century and the Palladian staircase in the XVIII century.

Klasycystyczny portyk od strony północnej (nad rzeką) dobudowani w XVII wieku (zdjęcie niżej), a w wieku XVIII powstała palladiańska klatka schodowa.

The house holds treasures collected by the Chute family, including furniture, tapestries and paintings, Murano glass and silk wall hangings.

W domu znajdują się skarby zebrane przez rodzinę Chute, w tym meble, gobeliny i obrazy, draperie ze szkła Murano i jedwabiu.

The Tudor chapel boasts its 500 year-old Majolica tiles, Renaissance stained glass, and exquisite wood,. It is also worth to pay attention to the period linen-fold panelling in the oak gallery. This is meant to resemble the folds of a linen sheet but in wood

Kaplica Tudorów szczyci się 500-letnimi płytkami z majoliki, renesansowymi witrażami i wykwintnym drewnem. Warto również zwrócić uwagę na stylową boazerię “płócienną” w dębowej galerii. Ma to przypominać fałdy lnu lub płótna, ale wykonane jest w drewnie.

The house is set in 13 acres of beautiful, relaxing gardens. These include herbaceous borders, a wild garden and orchard, lawns, lakes and woodland walks. 

Dom położony jest na 13 akrach pięknych ogrodów zawierających rabaty kwietnie i zielne, tzw. „dziki” ogród, sad, trawniki, oraz scieżki przez tereny zalesione.

The garden contains what could be the oldest garden building in England, a summerhouse dating from the 1630s.

 W ogrodzie znajduje się prawdopodobnie najstarszy budynek ogrodowy w Anglii, altana z lat trzydziestych XVII wieku.

After the tour  of the house and ice-cream break, we spend majority of the afternoon chasing for single flowers and playing with the light in the camera.

Po zwiedzaniu domu i przerwie na lody, większość popołudnia spędzamy na poszukiwaniu pojedynczych kwiatów w ogrodzie i na łące i fotograficznej zabawie ze światłem.

Cliffhanger

Temperature-wise, the weather was maybe not too bad, but the promise of rain was lingering in the air. And so we decided a short walk alongside a beach (not too far from the car so that we could run to the safety, or rather dry-ety, relatively quickly) and a good lunch would make this afternoon. Highcliffe was chosen as the destination point with its gloriously located Cliffhanger restaurant as a source of food (you know us, any trip is a good excuse to pack the food in our belies…). We had hot chocolate and beer (not too difficult to guess who got what, is it?) and a big bowl of mussels each, followed by cake and tea/coffee. Next time we will try to walk all the way from here to the Highcliffe Castle and back.

Jak chodzi o temperaturę, to pogoda może nie była najgorsza, ale zapowiedź deszczu zdecydowanie wisiała w powietrzu. Zdecydowaliśmy się więc na krótki spacer wzdłuż plaży (niezbyt daleko od samochodu, żeby w miarę potrzeby móc szybko dobiec w suche miejsce) i - rzecz jasna - lunch. Jako cel dzisiejszej wyprawy wybraliśmy Highcliffe ze wspaniale położoną restauracją Cliffhanger jako główną atrakcją dnia (jeśli nas już chwilę czytacie, to wiecie,  że każda wyprawa to dobry pretekst, by jeść…). W Cliffhanger wzięliśmy gorącą czekoladę i piwo (nietrudno chyba zgadnąć, kto co zamówil) i dużą miskę muszelek każdy, a następnie ciasto i herbatę / kawę. Przy następnej wizycie spróbujemy przejść całą drogę stad do zameczku Highcliffe i z powrotem.