Museum of Science

Leaving the SF exhibition, we go around the rest of the museum. It is too vast to see everything thoroughly. And not every gallery reflects our interests. But some trails are really good. The Legend of Apollo and Exploring Space on level 0 are our favourite ones. The fly zone on level 3 is also quite interesting. And then there is also a café serving lovely matcha. A bonus.

Opuszczając wystawę SF, idziemy na obchód pozostałej części muzeum. Jest ono zbyt rozległe, aby wszystko dokładnie zobaczyć podczas jednej wizyty. Ale też nie każda galeria odzwierciedla nasze zainteresowania. Tym niemniej niektóre trasy są naprawdę ciekawe. The Legend of Apollo i Exploring Space na poziomie 0 są dla nas najbardziej intrygujące. Strefa latania na poziomie 3 jest również dość ciekawa. Jest też kawiarnia serwująca pyszną matchę. Bonus.

Istanbul Archeological Museums part 3

Opposite the main building, there is a beautiful Tiled Pavilion constructed in 1472. The portico, with its 14 marble columns, was added later.

Naprzeciw głównego budynku znajduje się piękny Pawilon Kaflowy zbudowany w 1472 roku. Portyk z 14 marmurowymi kolumnami został dodany później.

 It has some Seljuk, Anatolian and Ottoman tiles and ceramics on display, including famous Iznik tiles.

Kiosk zawiera wystawę seldżuckich, anatolijskich i osmańskich płytek i ceramiki, wliczając w to słynne kafelki z Iznika.

 The peacock fountain (also check the video below) testifies to the richness of Islamic design.

Fontanna z pawiem (zobacz też film poniżej) jest dobrą ilustracją  bogactwa islamskiej designu świadczy architektury.

There is also a beautiful mihrab from 1432.

Znajduje się tu również piękny mihrab z 1432 roku.

 After the Tiled Pavilion, we walk around for a while, visiting the small garden that contains a modest collection of columns and other architectural elements. Then it is time to visit a small museum cafe. (PS The cat I hold in the picture broke my heart; I am so sorry I could not take her).

Po wizycie w Pawilonie spacerujemy jeszcze chwilę po dziedzińcu, odwiedzając także mały ogród, w którym znajduje się skromna kolekcja kolumn i innych elementów architektonicznych. A potem jest już najwyższy czas, żeby odwiedzić małą kawiarnię muzealną. (PS Mała kocina, którą trzymam na zdjęciu, złamał mi serce; tak mi przykro, że nie mogłam jej zabrać).

Istanbul Archeological Museums part 2

The museum is famous for its displays of funerary art, especially sarcophagi, and justly so. The museum's founder, Osman Hamdi Bey, led an expedition to Sidon (Lebanon), where an ancient Phoenician necropolis was discovered (the Royal Necropolis of Sidon) in 1887, and some exceptionally well-preserved sarcophagi were brought from there. Let’s look at the outstanding examples of sarcophagi from the Istanbul museum.

The Alexander the Great sarcophagus is named so because of the bas-relief carvings adorning its sides. They depict the scenes from the lives of Alexander and the future king of Sidon, Abdalomynous. It is a masterpiece between sarcophagi. It is one of the museum's most essential pieces, shaped like a Greek temple, with lions on all corners of the roof and impressive historical and mythological narratives

 (Alexander fighting the Persians, Battle of Gaza, Alexander and Abdalomynous hunting lions and panthers) beautifully executed in Hellenistic stone. Note that some soldiers are naked, which was not necessarily uncommon in ancient times. It is also worth noticing an interesting detail; Alexander, depicted in the battle of Issus, wears a lion skin on his head as he prepares to throw a spear at the Persian cavalry.

There are some traces of polychrome detectable, so the sarcophagus most likely was, at some point, covered with colourful paintwork.

Muzeum w Stambule słynie z eksponatów sztuki nagrobnej, zwłaszcza sarkofagów. Założyciel muzeum, Osman Hamdi Bey, poprowadził w 1887 roku wyprawę do Sydonu (współczesny Liban), gdzie odkrył starożytną fenicką nekropolię (Królewską Nekropolię Sydonu) i przywiózł stamtąd wyjątkowo dobrze zachowane sarkofagi. Przyjrzyjmy się wybitnym przykładom sarkofagów z muzeum w Stambule.

Sarkofag Aleksandra Wielkiego został tak nazwany ze względu na płaskorzeźby zdobiące jego boki. Przedstawiają one sceny z życia Aleksandra i przyszłego króla Sydonu, Abdalomynousa. Ten eksponat to arcydzieło wśród sarkofagów. Jest to jeden z najważniejszych elementów muzeum, ma kształt greckiej świątyni, z lwami na wszystkich rogach dachu i imponującymi narracjami historycznymi i mitologicznymi (Aleksander walczący z Persami, bitwa pod Gazą, Aleksander i Abdalomynous polujący na lwy i pantery) pięknie wykonanymi w hellenistycznym kamieniu. Warto zwrócić uwagę, że niektórzy żołnierze na płaskorzeźbach są nadzy, co niekoniecznie było rzadkością w starożytności. Z innych ciekawostek, Aleksander, przedstawiony w bitwie pod Issos, nosi na głowie lwią skórę, przygotowując się do rzucenia włócznią w perską kawalerię. Na sarkofagu widoczne są ślady polichromii, więc najprawdopodobniej był on kiedyś pokryty kolorowymi farbami.

Lycian sarcophagus, dated from 430-420 BC, does not really come from Lycia, but it has the characteristic shape of typical Lycian tombs. It is made from the famous Parian marble (the same Venus de Milo, the Winged Victory of Samothrace, and much of the Parthenon roof tiles were made of). On its longer sides, hunting scenes are depicted (“hunting lion” and “hunting boar”); on the shorter sides, you can spot gryphons (eagle-headed lions). At first, I thought these were dragons, but then I learnt otherwise. Below, the Centaur fights with Lapiths, a scene from mythology often depicted in Art. On the other side, sphynxes are carved with a bird’s wings and a woman's bust and face.

Sarkofag licyjski, datowany na lata 430-420 p.n.e., tak naprawdę nie pochodzi z Licji, ale ma charakterystyczny kształt typowych grobowców licyjskich. Wykonany jest ze słynnego marmuru Parian (tego samego, który był użyty dla Wenus z Milo, Skrzydlatego Zwycięstwa z Samotraki i większości dachówek Partenonu). Na jego dłuższych bokach przedstawiono sceny myśliwskie (polowanie na lwa i dzika); na krótszych bokach przedstawione są gryfy (lwy z głowami orłów). Na początku myśleliśmy, że to smoki, ale okazało się, że nie. Poniżej gryfów Centaur walczy z Lapithami - jest to scena z mitologii często przedstawiana w sztuce. Po drugiej stronie widoczne są sfinksy z ptasimi skrzydłami oraz kobiecym popiersiem i twarzą.

Another piece standing out is the Sarcophagus of the Weeping Women. It depicts eighteen mourning women with shaved heads, bare feet, ragged classical Greek clothes, and saddened faces. The object of their sorrow is most likely the passing of the person laid to rest inside the sarcophagus. We do not know today who this person was, although the size and quality of the sarcophagus indicate it was someone of consequence. One of the theories suggests it was Straton I, a king of Sidon, but not all scholars agree with this hypothesis.

The upper part of the Sarcophagus of the Weeping Women depicts a funeral procession. From the partial traces on the marble, it is suspected that it had been initially dyed blue and red.

Kolejnym wyróżniającym się eksponatem jest Sarkofag Płaczących Kobiet. Przedstawia on osiemnaście kobiet w żałobie z ogolonymi głowami, bosymi stopami, podartymi klasycznymi greckimi ubraniami i zasmuconymi twarzami. Przedmiotem ich smutku jest najprawdopodobniej śmierć osoby złożonej do spoczynku w sarkofagu. Nie wiemy dzisiaj, kim była ta osoba, chociaż wielkość i jakość sarkofagu wskazują, że był to ktoś ważny. Jedna z teorii sugeruje, że był to Straton I, król Sydonu, ale nie wszyscy historycy sztuki zgadzają się z tą hipotezą.

Górna część Sarkofagu Płaczących Kobiet przedstawia procesję pogrzebową. Na podstawie częściowych śladów na marmurze podejrzewa się, że początkowo sarkofag był barwiony na niebiesko i czerwono.

The Sarcophagus of Sidamara found in Konya is the largest and the heaviest (32 tons) known sarcophagus. It dates from the 3rd century and comes from somewhere in Asia. It draws attention with its exquisite engravings depicting some mythological scenes on the side faces, whilst some male and female figures are on the cover. There is an ongoing dispute between scholars whom the figures represent.

Sarkofag Sidamary znaleziony w Konyi jest największym i najcięższym (32 tony) znanym sarkofagiem. Pochodzi on z Azji i jest datowany na III. Uwagę zwracają przepiękne ryciny przedstawiające sceny mitologiczne na bocznych ścianach. Jest tu także kilka postaci męskich i żeńskich. Trwa spór między historykami sztuki, kogo przedstawiają owe postacie.

Mythology is an often-repeated theme in sarcophagi. This one, for example, tells the story of Hippolytus, who rejected the advances of his stepmother Phaedra (the second wife of Theseus). She then accused him of raping her, and he lost his life due to this accusation. This is a Roman sarcophagus from North Africa.

Sceny mitologiczne są często powtarzanym tematem w zdobieniu sarkofagów. Ten na przykład opowiada historię Hipolita, który odrzucił zaloty swojej macochy Fedry (drugiej żony Tezeusza). Urażona Fedra oskarżyła go o gwałt i z powodu tego oskarżenia Hipolit stracił życie. Jest to rzymski sarkofag z Afryki Północnej.

These were just some exquisite examples. This museum section includes a big collection of sarcophagi, funerary steles, inscribed stones, and statuary found throughout the old Ottoman Empire.

Powyżej opisałam tylko kilka przykładów najbardziej znanych eksponatów. Ta sekcja muzeum zawiera dużą kolekcję sarkofagów, steli nagrobnych, kamieni z inskrypcjami i posągów znalezionych w całym starym Imperium Osmańskim.

Istanbul Archeological Museums part 1

 The museum complex consists of three buildings: The Archaeology Museum, the Museum of Ancient Orient Works, and the Tiled Pavilion. There are also some interesting outdoor exhibits as well in the museum courtyard.  We enter through big green gates e adorned with two golden Medusa heads.

Kompleks muzealny składa się z trzech budynków: Muzeum Archeologicznego, Muzeum Dzieł Starożytnego Orientu i Pawilonu Kaflowego. Na dziedzińcu muzeum znajduje się również kilka ciekawych eksponatów plenerowych. Wchodzimy przez dużą zieloną bramę ozdobioną dwiema złotymi głowami Meduzy.

The Museum of Ancient Orient was closed during our visit due to the restoration. As such, we started from the Archeology Museum hosted in the beautiful neoclassical building, housing an impressive collection of classical statues and sarcophagi.

This is not a random selection of items; it is a thoughtfully designed, uncluttered display of essential artefacts, well-lit and beautifully exposed, with huge paintings on the walls bringing context to what is showcased in every room. It is visual storytelling at its best.

Muzeum Starożytnego Orientu było zamknięte podczas naszej wizyty z powodu renowacji. W związku z tym zaczęliśmy zwiedzanie od Muzeum Archeologicznego mieszczącego się w pięknym neoklasycystycznym budynku i słynącego z imponującej kolekcji klasycznych posągów i sarkofagów.

Ta wystawa to nie jest przypadkowy zestaw eksponatów; to jest starannie zaprojektowany, nie zagracony pokaz najważniejszych artefaktów, dobrze oświetlonych i pięknie zaprezentowanych, z ogromnymi obrazami na ścianach, które nadają kontekst temu, co jest prezentowane w każdej sali wystawowej. To wizualne opowiadanie historii w najlepszym możliwym wydaniu.

At the entrance, we face a massive statue of the Egyptian god of fertility and war, Bes, from 500-600 BC, brought here from Cyprus. Naked Bes is holding a dead rabbit that somehow lost its head.

Przy wejściu stoimy przed masywnym posągiem egipskiego boga płodności i wojny, Besa, pochodzącym z 500-600 p.n.e., sprowadzonym tu z Cypru. Nagi Bes trzyma martwego królika, który w jakiś sposób stracił głowę.

Inside the first gallery, our attention goes to the sculpture of a wild lion from the Mausoleum of Halicarnassus, today’s Bodrum. This mausoleum was one of the Seven Wonders of the Ancient World.

W pierwszej galerii naszą uwagę przykuwa rzeźba dzikiego lwa z Mauzoleum Halikarnasu, dzisiejszego Bodrum. To mauzoleum było jednym z Siedmiu Cudów Starożytnego Świata.

The first floor tells a story of Istanbul through different historical periods. Here, the attention is drawn to many beautifully lit and presented classical statues.

Pierwsze piętro opowiada historię Stambułu w różnych okresach historycznych. Tu uwagę przyciągają zwłaszcza liczne klasyczne posągi.

Upstairs, we find vast exhibits of coins, medallions, decorations, many great Ottoman pieces, and artefacts from Anatolia, Troy, Cyprus, Syria and Palestine.

Na piętrze znajdują się bogate kolekcje monet, medalionów, dekoracji, wiele wspaniałych dzieł osmańskich i artefaktów z Anatolii, Troi, Cypru, Syrii i Palestyny.

Morbid Allure

Today after breakfast, we are off to visit a place with somewhat morbid allure – the Surgeon's Hall Museum. We notice the beautiful building with a columned façade from far away – the former headquarters of the Royal College of Surgeons.

It is worth remembering that Edinburgh was a leading centre of medical research, where the father of modern surgery - Joseph Lister and the founder of anaesthesia – James Young Simpson lived.

Dzisiaj zaraz po śniadaniu ruszamy do miejsca o nieco “chorobliwym” uroku – Surgeon's Hall Museum. Już z daleka dostrzegamy piękny budynek z kolumnową fasadą – dawną siedzibę Royal College of Surgeons.

Warto pamiętać, że Edynburg był wiodącym ośrodkiem badań medycznych, gdzie mieszkał i pracował ojciec nowoczesnej chirurgii – Joseph Lister, a także odkrywca anestezjologii – James Young Simpson.

We go through the gate close to the famous building. At the back of a small beautiful courtyard, we find an entrance to the museum. In the main part of the museum, photography is not allowed, so we cannot show you how gruesome, quirky and fascinating it is, with all its early surgical tools and countless jars with all sorts of specimens.

In the small interactive part, we change into 7-years old and have fun with all sorts of medical equipment. And look who has hand tremors better than a brain surgeon!!!!

 Przechodzimy przez bramę przylegającą do słynnego budynku i  na tyłach małego, przyjemnego dziedzińca znajdujemy wejście do muzeum. W głównej części muzeum fotografia jest zabroniona, więc nie możemy pokazać, jak makabryczna, dziwaczna i fascynująca jest ta wystawa ze wszystkimi wczesnymi narzędziami chirurgicznymi i niezliczonymi słojami z wszelkiego rodzaju okazami medycznymi.

W małej interaktywnej części zamieniamy się w 7-latków i bawimy się różnym nowoczesnym sprzętem medycznym. I spójrzcie kto ma drżenie rąk mniejsze niż neurochirurg!!!!

Two interesting things we have learnt:

1)  Robert Knox had established himself as a very successful anatomy teacher. His classes were top-rated, and soon the demand for bodies for anatomical dissection started to exceed supply. Two Irishmen living in Edinburgh, William Burke and William Hare, began to murder people to supply Knox's anatomy school (the school was supposedly unaware of the bodies' origin). When they made a mistake one day, and their crime was discovered, Hare turned King's evidence, and Burke was tried, found guilty of murder and hanged. The University professor of anatomy dissected his body, and the museum has on display two items related to this story – Burke's death mask and a pocketbook made from his skin. It is not clear what happened to Hare.

2) Joseph Bell was an Edinburgh surgeon and a president of the Royal College of Surgeons of Edinburgh. He was noted for his diagnostic insight, based on his powers of observation of meticulous detail. It so happened that one of his students was Arthur Conan Doyle, who later gave up medicine for the sake of writing. Bell impressed Conan Doyle so much that he created Sherlock Holmes based on his previous teacher attitude and skills.

W muzeum dowiedzieliśmy się wielu rzeczy, z czego dwie są szczególnie interesujące:

 1)  Robert Knox był bardzo popularnym nauczycielem anatomii. Jego zajęcia były bardzo wysoko oceniane i wkrótce popyt na ciała do sekcji anatomicznych zaczął przewyższać podaż. Dwóch Irlandczyków mieszkających w Edynburgu, William Burke i William Hare, zaczęło mordować ludzi, aby zaopatrywać szkołę anatomii Knoxa (szkoła rzekomo nie była świadoma pochodzenia ciał). Kiedy pewnego dnia popełnili błąd i ich zbrodnia została odkryta, Hare stał się świadkiem koronnym, a Burke został osądzony, uznany za winnego morderstwa i powieszony. Jeden z profesorow anatomii dokonał sekcji jego ciała, a w muzeum wystawiono dwa przedmioty związane z tą historią – maskę pośmiertną Burke'a i książkę z okładką zrobioną z jego skóry. Nie jest jasne, co stało się z Hare.

2) Joseph Bell był chirurgiem w Edynburgu i prezesem Królewskiego Kolegium Chirurgów w Edynburgu. Był znany ze swojego wglądu diagnostycznego, opartego na niezwykłych zdolnościach obserwacji i drobiazgowej analizy szczegółów. Tak się złożyło, że jednym z jego uczniów był Arthur Conan Doyle, który później porzucił medycynę na rzecz pisania. Bell zaimponował Conanowi Doyle'owi tak bardzo, że stworzył on postać Sherlocka Holmesa w oparciu o postawę, zdolności i procesy podejmowania decyzji swojego nauczyciela.

After visiting the museum, we have a quick look at one of the university courtyards. It is freshers week here and there are students everywhere so we do not stay long but the architecture is splendid.

Po wyjściu  z muzeum zaglądamy na jeden z dziedzińców uniwersyteckich. Rok akademicki się jeszcze nie zaczął, ale dni adaptacyjne już trwają, wszędzie są już studenci pierwszego roku, więc nie zostajemy długo, ale architektura jest wspaniała.